Charles Bradley - Victim Of Love

V2 Records

Als er een persoon is die recht heeft op het etiket van muzikale laatbloeier, dan is het Charles Bradley wel. vierenzestig jaar is hij intussen, maar twee jaar na zijn verrassende debuut timmert hij rustig verder aan zijn weg naar de top. Een nieuwe mijlpaal op zijn pad is ‘Victim of Love’, geen moeilijke, tweede plaat maar een flinke stap vooruit.

Daptone Records uit Brooklyn, New York is de thuisbasis van enkele soulstemmen op leeftijd zoals Lee Fields en Sharon Jones, maar met Charles Bradley heeft het label de dag van vandaag geen beter denkbaar boegbeeld voor zijn oeuvre. Zijn leven vol tegenslag en geploeter als onder andere James Brown-imitator maar ook zijn droom, die alsnog uitkomt, is daarbij een ideaal marketinggegeven.

Terwijl op zijn debuut ‘No Time For Dreaming’ net iets te vaak naar hetzelfde kunstje werd teruggegrepen, vintage soul met funky inslag, neemt Bradley en zijn Menahan Street Band nu de trap naar een hoger niveau. De plaat is gevarieerder en zowel de productie als de zang zijn merkbaar vooruitgegaan.

Bradley zingt nog steeds met dezelfde overgave, met hart en ziel op de tong, maar doseert beter. Thomas Brenneck, de sleutelfiguur achter Bradley, en zijn groep wijken dan weer af van de klassieke r&b-ingrediënten en injecteren de warme soulsound hier en daar met psychedelische elementen en fuzzgitaar. De band voorziet ieder nummer van een levendige, instrumentale mix zonder dat daarbij de focus op Bradley verloren gaat.

Aan de thematiek werd ook gesleuteld. Terwijl Bradley op de voorganger de miserie van zich afzong, teert hij nu op een heel gamma van gevoelens. De zwaarmoedige teneur is verdwenen en vervangen door een positievere en hoopvollere  vibe. Single Strictly Reserved For You en Put The Flame On it belichamen die boodschap en zijn van zo’n kwaliteit dat ze zonder problemen kunnen aansluiten bij de Motowncatalogus.  

Een ander thema dat aan bod komt is maatschappijkritiek. Zo trekt Bradley in Confusion  even fel van leer als Edwin Starr in War en veegt hij vooraanstaande politiekers de mantel uit omwille van hun apathie. Trough the Storm vat tot slot de plaat goed samen. Over een gospelgroove brengt Bradley een oprecht dankwoord voor de steun en toewijding die hij ontving van zijn fans en God.

Als je de plaat in beschouwing neemt, kan je enkel concluderen dat Bradley doorgebroken is in het verkeerde decennium. Indien hij dit veertig jaar geleden had kunnen doen, had hij nu wellicht een heel andere status. Nu levert hij slechts een van de vele goede releases van dit voorjaar af. Het blijft hoe dan ook indrukwekkend dat ze er bij Daptone in geslaagd zijn een succesvol vervolg te breien aan het nu al onwaarschijnlijke verhaal van Bradley. En wie weet waar het gaat eindigen.

Charles Bradley speelt dit jaar op Rock Werchter en op het Dour Festival.