Charles Lloyd New Quartet - Passin' Thru

Blue Note Records

Het is nooit te laat om een doortocht van Charles Lloyd mee te maken.

Onlangs zagen we de oude jazzgigant een geweldig concert ten beste geven op Jazz Middelheim. Begeleid door The Marvels presenteerde de saxofonist daar ook werk uit dit album, dat uitkomt op het prestigieuze Blue Note-label.

De kern van het album is die groepsdynamiek. Dat hoor je al van bij de op het Montreux Jazz festival (2016) opgenomen opener Dream Weaver, een sixtiesnummer waarmee saxofonist Lloyd, bassist Reuben Rogers, pianist Jason Moran en drummer Eric Harland voluit gaan zonder ook maar enige scherpte te verliezen. Openen met een dik kwartier durende pandoering, je moet het maar doen. Het illustreert hoe dit kwartet vol gelukzaligheid en spelplezier zit. En dat is zo fijn om te horen. De drumroffel van Harland is de aankondiging van meer, de piano van Moran bouwt op korte tijd veel spanning op en dan komen Rogers en Lloyd erbij. Het kwartet speelt vrijuit en zorgt met organisch ademend spel voor muziek die blijvend inspireert. Ronduit knap!

Tijdens Part 5 Ruminations en het aanstekelijke Nu Blues  met fijne pianolijnen van Moran hoor je ook hoe de groep zich echt smijt met veel uitgestrekte passages, die de tienminutengrens overschrijden. De magie van livemuziek, want 'Passin' Thru' is een livedocument, een registratie die de luisteraar in het oor fluistert: Charles Lloyd mag dan een hele geschiedenis achter zich hebben, hij doet er ook op leeftijd nog toe in de muziekwereld.

Het heilige vuur wordt mee aangewakkerd wordt door zijn begeleidingsband. Het zijn zij, samen met zijn vrouw, die hem recht op zijn pad en scherp houden. In het begeleidend boekje bedankt hij nog zijn jammerlijk genoeg veel te vroeg overleden collega Bill Higgins (zie ook de documentaire 'Arrows Into Infinity' die de muzikale connectie tussen Higgins en Lloyd inzichtelijk maakt).

Poëtisch mooi is How Can I Tell You en ook het relatief korte en van funky, bluesy accenten voorziene Tagore On The Delta bewijst dat Lloyd en zijn band nog steeds van wanten weten. De hoogtepunten zitten na een straffe start vooral in de staart van het album met de titeltrack en Shiva Prayer, een tot meditatie aanzettende compositie, die bewijst dat Lloyd zichzelf, zijn band en publiek op negenenzeventigjarige leeftijd nog weet uit te dagen met fascinerende muziek. Bijzonder straffe en overtuigende release.