Cheatahs - Cheatahs

Wichita Recordings

Cheatahs, een band die volgens de perstekst is ontstaan doordat de twee gitaristen van de band een passie voor hardcore punk en 'Seinfeld' (beste sitcom ooit) met elkaar deelden, dat is een luisterbeurt waard. Daterend van begin 2014, maar onlangs tegengekomen op het stapeltje ‘overschotjes’ waar we, nu het eindejaar nadert, weer eens wat vaker in zitten te ploeteren.

Cheatahs klinkt zeer jaren negentig. De invloed van bands als My Bloody Valentine blijft merkbaar, net als bij een band als The Pains Of Being Pure At Heart. En hier en daar doet ‘Cheatahs’, zoals de plaat ook gewoon heet, in de verte denken aan wat Nirvana deed op ‘In Utero’.

Dit debuut mikt dan vooral ook op mensen die nostalgie hebben naar de gitaarsound van de jaren negentig. Naar My Bloody Valentine dus, en Dinosaur Jr., maar ook naar Archers Of Loaf bijvoorbeeld. Het klinkt allemaal zeer degelijk, maar ook heel erg alsof we naar een compilatie uit die tijd luisteren. Na het beluisteren van het album, lijkt er geen enkele song echt te blijven hangen.

Of misschien toch Mission Creep, dat anders dan het nogal springerige begin van het album gemaakt lijkt om bij naar de grond te kijken. Ook de tweede keer dat er wat gas wordt teruggenomen, in IV op nummertje zeven, lijkt de sound van Cheatahs beter te werken. Cheatahs klinken hier melodieuzer en tonen aan dat er nog potentieel in hen huist naar de toekomst toe.

Hier en daar zijn aardigheden te bekennen. Zoals de scheurende gitaar in Leave To Remain of Get Tight dat dan weer drijft op een riff die ons doet denken aan Scentless Apprentice van Nirvana, maar we verkiezen dan wel die laatste boven deze van Cheatahs. En uiteindelijk hebben we alles van Cheatahs al wel eens ooit ergens anders gehoord in de ene of andere vorm.  

Samenvattend is ‘Cheatahs’ goed leenwerk. Zoals we na een film soms respect kunnen opbrengen voor een goed gemaakte genrefilm is ‘Cheatahs’ van de gelijknamige band een goed gemaakte genreplaat.