Cheatahs - Mythologies

Wichita Recordings

Ze zijn met velen, de beginnende bands die spannend lijken, maar slechts weinigen kunnen al het voorspelde goeds bevestigen. Een vliegende start na de debuutplaat, een goede live indruk en enkele experimentele ep’s met onder meer Hookworms later is daar met ‘Mythologies’ nu het tweede album van de psychrockers van Cheatahs.

Van bij opener Red Lakes (Sternstunden) herkennen we meteen de leftfieldgitaren van weleer in een verder lege song. Dan stelt Channel View meer bravoure tentoon. Garage en ambient punk vloeien er moeiteloos in elkaar met een nu eens eentonig, dan weer melodieus nummer tot gevolg. De jaren negentig zijn een beetje terug.

De inspiratie werd gevonden bij Roland Barthes en diens collectie essays over semiotiek en mythes. Ook Freud speelde een rol in het jaar waarin de nomadenplaat op verschillende plaatsen, waaronder een voormalige Mogwai-studio en een oud MI5-gebouw, werd ingeblikt. Het resultaat mag er alleszins meer dan wezen.

Nummers als In Flux en Freak Waves weten het betere (en stevigere) gitaarspel naar voren te schuiven, iets wat de aandacht wegneemt van de ietwat zeurderige vocals. En net wanneer je dacht de plaat te kunnen voorspellen, wordt er gas teruggenomen met Signs To Lorelei, Hey, Sen, Mysteci en Reverie Bravo aan het eind. Dat de stem daar het geheel moet dragen, is jammer genoeg nefast voor de leefbaarheid, de coole retrosynths ten spijt.

Deli Rome en Colorado hebben dat begrepen en duwen het distortionpedaal weer heerlijk hard in. Minder subtiel, maar wel effectief. En hoewel er hier al met flarden reverb en psychedelica werd gejongleerd, krijgen die pas echt de bovenhand in het rollende Su-pra, het temporiserende Seven Sisters of het echoënde Murasaki. De band toont zo in enkele bokkensprongen dat het wel degelijk veelzijdig is. Wij horen ze uiteindelijk ergens stranden tussen Tame Impala met drie extra gitaristen en Eagulls op een wel heel happy trip.