Cherry Glazerr - Stuffed And Ready

Secretly Canadian

Even - nadat we het trio live aan het werk hadden gezien - hadden we Cherry Glazerr afgezworen. En dan is daar plotseling 'Stuffed And Ready' en overkomt ons eigenlijk net hetzelfde als wat gebeurde, toen we 'Apocalipstick' onder oren kregen.

Waar Clementine Creevy op de vorige plaat de synths nog een prominente plaats gaf, is daar op 'Stuffed And Ready' nog amper plek voor. Het zijn de nineties die volop omarmd worden door de nog maar eenentwintigjarige songschrijfster met de lieflijke stem: gitaren, gitaren en ook nog gitaren. Throwing Muses, The Juliana Hatfield Three, het zijn maar twee van de namen, waaraan deze plaat ons deed denken, maar ongetwijfeld zijn er nog te bedenken.

Tekstueel neemt ze nog steeds geen blad voor de mond. “Who should I fuck daddi”, klinkt het in Daddi. Alsof ze dat zelf niet zou weten. Maar toch spreekt er een zekere onzekerheid uit dat nummer. Net als uit Wasted Nun trouwens, want hoe moet je “I'm a wasted girl / And I don't know how”, anders interpreteren. En ondertussen vliegen de solo's je om de oren.

Maar tegelijk zijn dit allemaal – echt allemaal – puike songs, die je van begin tot einde met plezier uitzit. Trouwens, er wordt ook niet aan één stuk door geramd op de gitaar. Self Explained klinkt bijvoorbeeld eerder ingetogen. En ze mag dan wel “I am embarrassed of my solo, I don't know why” zingen, die met overstuurde gitaar helemaal achteraan mag er best zijn.

In Isolation zit een zelfde soort tegenstelling, waarbij de strofen rustig opbouwen, terwijl in het refrein wordt uitgehaald. Het verbeeldt misschien wel de eenzaamheid die met isolatie gepaard gaat en de woede, die dan ook wel eens tot uiting kan komen.

Daarna is het weer tijd om in Juicy Socks de botte bijl boven te halen en in te hakken op de gitaar. Nog zo'n paradox, die standaard is bij Cherry Glazerr, is die kinderstem, die zo schril afsteekt bij de venijnige gitaaruithalen, die Creevy voortdurend uit haar instrument wringt. Stupid Fish is daar een uitstekend voorbeeld van: pakkende gitaarlijn, uitstekende song en Creevy die haar hart uitstort.

Ook nu weer werden we door die paar singles, die deze plaat voorafgingen, in de wereld van Clementine Creevy gezogen. En met het grotendeels afzweren van de synth – in Pieces duikt die nog eens op – lijkt Cherry Glazerr erop vooruit te zijn gegaan. Het zal ons benieuwen wat ze hiervan op een podium maakt.