Children Of Bodom - Holiday At Lake Bodom (15 Years Of Wasted Youth)

Spinefarm Records

Het is al jaren een vertrouwde naam in het Europese festivalcircuit, Children Of Bodom. De Finse metalband viert dit jaar haar vijftien-jarig bestaan en zet een aantal hoogtepunten uit die periode op een rij.

'Holiday At Lake Bodom (15 Years Of Wasted Youth)' is door de bandleden zelf samengesteld. Het telt achttien nummers die afkomstig zijn van de zeven studioalbums plus twee onlangs opgenomen covers. Volgens sommigen zou dit verzamelalbum kunnen bijdragen aan een doorbraak naar een breder publiek. Omdat er geen radioballads a la Nothing Else Matters van Metallica op staan, lijkt ons dat eerder onwaarschijnlijk. Maar een bescheiden onderzoek onder kenners via social media wees wel uit dat fans van de band dit album zeker zouden aanraden als opstapje. In ieder geval brengt het grotendeels in kaart welke stijlen en invloeden in dit eerste anderhalf decennium het COB-geluid hebben bepaald.

Sommige stijlen komen al in de oudste werken op deze verzamelaar duidelijk naar voren. Nummers als Deadnight Warrior, Warheart en Silent Night, Bodom Night, allen afkomstig van de eerste twee studioalbums, ademen de speelse vrolijkheid uit, die onlosmakelijk verbonden is met de powermetal van Helloween en Blind Guardian. Maar op dit vroege werk zijn de synthesizers van Janne Wirman nog vrij ver naar de achtergrond gemixt.

De toetsen zijn prominenter aanwezig op het derde album 'Follow The Reaper' uit 2000. En dat horen we dan ook terug op nummers als Hate Me en Everytime I Die. Het resulteert in een wat symphonischer geluid dat verder nog toegankelijker wordt gemaakt door de catchy gitaarriffs van Alexi Laiho en de toenmalige slaggitarist Alexander Kuoppala. Eerstgenoemde haalt die vriendelijke sfeer ook weer deels onderuit met zijn eeuwige blackmetalzang. Het schrille contrast die de klanken uit zijn dichtgeknepen keel veroorzaken is amusant maar eist ook de nodige tolerantie van zowel liefhebbers van gangbare rock als van extremere muziek.

De acht (!!) tracks die afkomstig zijn van de twee volgende albums, 'Hate Crew Deathroll' uit 2003 en 'Are You Dead Yet' uit 2005, laten weer een ander geluid horen. De gitaren staan lager gestemd, en de riffs zijn korter en simpeler dan bij het voorafgaande werk. Gelijkenissen met bands als Machinehead en Evergrey zijn hierdoor evident.

Het ritmische In Your Face doet zelfs sterk denken aan Godsmack. En daarmee hebben we ook de belangrijkste connectie met de hedendaagse populaire metal blootgelegd. COB kan met dit soort werk aansluiting vinden met bands als Bullet For My Valentine. Zo wordt ook de jongste generatie metalfans bereikt. Daar komt nog bij dat Laiho's zang bij liefhebbers van screamo bekend in de oren zal klinken.

Ondertussen is er geen gebrek aan verrassende elementen. Denk maar aan het melodische gitaarspel dat bij nummers als Angels Don't Kill soms het oudere materiaal van – jawel - Metallica in herinnering roept.

Beduidend minder ruimte is er voor songs van de meest recente studioplaten als Roundtrip To Hell And Back. Het zijn nummers waarop de nieuwe en oude stijl van de band fraai gecombineerd worden.

Voor trouwe fans zijn op compilatiealbums vooral de extra tracks van belang. Children Of Bodom nam hiervoor twee covers op. Niet bijzonder veel, maar onlangs verscheen al 'Skeletons In The Closet', een verzameling van covers (van Slayer's Silent Scream tot Oops!...I Did It Again van Britney Spears) die de band in de loop der jaren opnam.

Van de nieuwe herinterpretaties is I'm Shipping Up To Boston, origineel van Dropkick Murphys, de meest geslaagde. De keltische geluiden vormen een mooie toevoeging aan het kleurenpalet op 'Holiday At Lake Bodom'. Het feestnummer vraagt ook om een achtergrondkoortje. En daar weten de heren wel raad mee. Misschien zouden ze hier ook voor toekomstig werk gebruik van kunnen maken om de vocalen voller te laten klinken.

Jessie's Girl, een rockklassieker uit de jaren 80 van Rick Springfield, lijkt meer op een flauwe grap. Blackmetalzang in combinatie met een kinderachtig keyboardje en een soms wat zeurderige melodie is hooguit leuk als b-kantje.

Doordat deze selectie bijna voor de helft uit modern klinkende tracks bestaat, is het ontstane beeld op deze cd misschien niet representatief voor de volledige vijftien jaar. Maar hiermee geeft Children Of Bodom wel een duidelijk signaal: dit is een band die met de tijd meegaat en tegelijkertijd niet vies is van tijdloze metal-ingrediënten. Geen slechte crossover die liefhebbers van verschillende stijlen kennis kan laten maken met wat voor hen nog onbekend is.