Chloe Charles - With Blindfolds On

Make My Day Records

In 2013 bracht Chloe Charles, na een eerste ep ‘Little Green Bud’, haar debuut ‘Break The Balance’ uit. Net geen twee jaar later is er een opvolger die ‘With Blindfolds On’ heet.

Charles tracht in haar songs soul, pop, jazz en klassieke invloeden met elkaar te versmelten. Referentiepunten zijn het venijn van Billie Holiday, het rebelse van Amy Winehouse en dat in een mix met de pophooks van Adele en de poëtische uithalen van iemand als Joni Mitchell. Voor de petite histoire: Charles is de stiefzus van Julian Lennon en won twee onderscheidingen bij de John Lennon Songwriting Contest. Niet dat er muzikaal veel invloed is, zoals te horen is op het nieuwe, van orkestrale soulpop doordrongen album. Ook live weet ze van zich te laten spreken, zoals onder meer te zien was op het meest recente North Sea Jazz Festival.

De Canadese Charles schreef zelf zowat alle composities op ‘With Blindfolds On’ en zorgde er tevens voor dat productioneel alles in goede banen werd geleid. Een selfmade en zelfbewuste vrouw dus die heel duidelijk weet wat ze (niet) wil en bovendien geruggesteund wordt door een uitgebreide community (in de credits vermeldt ze de Pledge contributors bijvoorbeeld).

Opener Black & White zet meteen de toon. Een uitgebreid orkest en de suikerzoete stem van Charles, die af en toe kan uithalen. In die song richt ze zich tot haar vader, die zich laat leiden door oppervlakkige roem en bekendheid (“To raise the glasses with Mick Jagger / the fragments of the fame’). Bij song nummer twee Take Me Naked stellen we helaas vast dat er weinig vlees rond het been zit. Erg goed gezongen, maar toch doet het weinig. Ook al nemen we al haar tekortkomingen er voor lief bij.

Charles komt het best naar buiten als ze zich kwetsbaar opstelt, zoals in Hold Me. Een interessante song omdat ze net daar wat experimenteert met beats en achtergrondkoortjes. Lyrisch gezien blijft ze iets te veel steken in de in het genre gangbare clichés (“Shut up and hold me / tell me it’s okay”). Iets verderop horen we hoe ze haar orkestrale pop injecteert met prille elektronica. Een goede zet, zo blijkt uit het niet onaardige, naar een climax toewerkend Fans.

Ook in een basic opstelling (piano, drums, contrabas), zoals in Be Still, komt Charles’ stem best aardig tot zijn recht. Haar flexibele en wendbare stem kan veel aan, van eerder donker en soulful tot uithalen in de hogere regionen. Dat wordt goed geïllustreerd door het sobere, akoestische Through Your Eyes waarin ze haar ouders toezingt.

Wool Sweater is een van de ik-geef-mezelf-niet-graag-bloot-maar-vooruit-toch-maar-songs die haar album bevolken. Dat de sweater tweedehands is en vol gaten zit, ligt dan deels voor de hand. Toch speelt ze hier haar troeven uit : experimenteren met ritmes, met orkestratie en elektronica en, om de zaak mooi af te werken, haar vocale skills. Soms gaat Charles ook aan de haal met de orkestraties, zoals in Gold, een song over het eeuwige gevecht met de tijd (“Racing racing out of breath / don’t race too fast or you’ll have none left”).

Soulvolle popgevoeligheid horen we bij hitsingle Smiling, die probleemloos een welgemeende glimlach op het gezicht tovert. Er is het wat dromerige, dubby Little Regret, al is het soms best om de dingen hun eigen beloop te laten (Run Your Course). Iets verderop vindt ze een onschuldig klavertje in het gras (Clover), terwijl ze in We Grow Up haar ervaringen over volwassen worden met de wereld deelt (“We still got the kid inside”). En met het intieme Tulip, waarin haar stem voluit kan gaan, besluit ze haar album.

Dit is een aardig album, maar helaas veel, maar dan ook veel te braaf. Charles heeft een bijzondere stem en, hoewel ze een duidelijke artistieke visie heeft, slaagt ze er niet in om de clichés te ontwijken. Ze is op haar best als ze op zoek gaat naar originele sounds en invalshoeken. Nochtans, zo bewijst een aardige en goed in het oor liggende single als Smiling, heeft ze voldoende talent in huis.