Chris - City Of Light

Progress Records

Christiaan Bruin initieerde vier jaar geleden zijn soloproject Chris. Inmiddels zit de Nederlandse producer en songwriter aan zijn derde aflevering. ‘City of Lights’ is zijn meest ambitieuze tot nu toe, maar de zwakke punten komen duidelijk aan de oppervlakte.

Sjonge jonge, wat een talenten levert het conservatorium van Rotterdam af! Dat was de conclusie na het opmerkelijke debuut ‘Excavations Of The Mind’ van Sky Architect. Op hun tweede plaat ‘A Dying Man’s Hymn’ ging men meer de richting uit van de indieprog, maar het resultaat viel tegen.  

Hun drummer Christiaan Bruin, afgestudeerd in de muziekproductie, heeft echter nog meer pijlen op zijn boog. Onder de naam Chris brengt hij solowerk uit en doet hij werkelijk alles zelf: de zang, de instrumenten, de productie. Verwacht je dus aan een singer-songwriter benadering met progressieve invloeden.

Het lijkt wel alsof Bruin solo een chronologisch pad aan het bewandelen is. Debuut ‘A Glimpse Inside’ harkte terug naar het sixtiesgeluid van The Beatles en The Beach Boys. Opvolger ‘Making Sense’ nestelde zich ergens tussen Beatles, Klaatu, Genesis en IQ. De jaren zeventig en tachtig, zeg maar. Op ‘City of Light’ zit er een hedendaagse post-progsound in de mix. En late Genesis komt ook even kijken.

Dit nieuwe, donkerdere totaalgeluid is afgestemd op het spectaculaire artwork van Sébastien Hue en Bruins zintuiglijke teksten. Maar Bruin is een beperkt zanger en dat valt hier erg op. Wel verstandig was het inhuren van Bas Immerzeel om de leadgitaar in te spelen op Colours Come To Life en Stars Align – de eerste keer dat Bruin een ander bij zijn project betrekt.

Maar ook al is de songwriting verre van slecht, het zijn de opvallende keuzes die Bruin hier maakt, die dit album schaden. Waarom gebruikt Bruin gedateerde, maniëristische ritmes zodat de openingstrack Colours Come To Life als een slechte Michael Jackson-parodie begint te klinken? Gecombineerd met gesamplede mellotron, ontstaat er een onaantrekkelijk soort retrofuturisme.

En waarom kiest Bruin voor een onpersoonlijke, mechanische drumsound? Als lid van Sky Architect heeft hij – ook live – bewezen dat hij een goed drummer is. Op het volgende soloalbum is een terugkeer naar een meer akoestische aanpak aangewezen.