Chris Forsyth & The Solar Motel Band - Intensity Ghost

no quarter records

Chris Forsyth zal als lid van de Amerikaanse artrockunderground bij u wellicht niet direct een belletje doen rinkelen. Nochtans is hij - onder invloed van het succes van het door vriend en vijand veelgeprezen album ‘Solar Motel’ (uit 2013) - wellicht een van de te volgen gitaarhelden die aan het rijtje Hendrix, Verlaine, Townshend, Page en Young mag toegevoegd worden. 

Het vorig jaar uitgebrachte ‘Solar Motel’ bestond uit vier opeenvolgende gitaarsuites en werd opgenomen door een ad hoc bijeengefloten band met in de rangen leden van onder meer The War On Drugs. Die in zeven haasten gerekruteerde band sprokkelde op geen tijd een meer dan uitstekende live reputatie bijeen die gedocumenteerd werd op de uitstekende Record Store Day - release ‘Solar Live 10.15.13’ (Electric Ragtime).

Het zopas op No Quarter verschenen ‘Intensity Ghost’ is een uitloper van die evolutie en bewijst dat Chris Forsyth en zijn Solar Motel Band op dit moment een van de meest relevante gitaaracts in de muziekwereld is. Dit nieuwe album is dan ook een gigantische stap vooruit en betekent in de eerste plaats een muzikale verruiming: de vier, opeenvolgende suites van weleer zijn nu vijf afzonderlijke nummers geworden. De vijf nummers op het album koppelen een intense werkkracht aan gratie waarmee Forsyth en band uitdrukkelijk solliciteren naar een plaatsje op grotere zalen, podia en festivals.

De epische opener The Ballad Of Freer Hollow laat horen waarom. Als de eerste drums als mokerhamers neervallen en de eerste gitaarpartijen door de boxen schallen, horen we een dik tien minuten durende jam die geen seconde verveelt. Stergitarist Forsyth spoort als een ware bandleider z’n troepen minutenlang aan om de magie van hun samenspel zo intact mogelijk te houden. Als naar het einde toe de gitaren wild feedbacken, vermoeden we dat de compositie op z’n laatste benen loopt terwijl Forsyth en band die op een onverwacht moment nog eens naar een niveau hoger tillen.

De koortsige energie waarmee Forsyth en band nummers als Yellow Square voorstelt is relatief ongezien. Het nummer is een woeste, indrukwekkende uithaal van kosmische gitaarpoëzie die soms erg vergelijkbaar is met de kolkende, intense noise van Sonic Youth. I Ain’t Waiting maakt dan weer duidelijk dat het ook iets beknopter kan, al verandert er in wezen niet zo bizar veel aan aan het gegeven dat de nummers intergalactische gitaarjams zijn. De titeltrack Intensity Ghost vat het album dan ook goed samen: een nummer met een withete intensiteit die zijn gelijke niet kent. Afsluiten doen Forsyth en band met Paris Song, een wat verdoken eresaluut aan Lou Reed, die zowel solo als met z’n werk bij The Velvet Underground tot op het einde de gitaarsound is blijven verdedigen. De afsluiter is dan ook wat atypisch kalm in vergelijking met de voorgaande psychedelische gitaarjams.

We horen erg avontuurlijke, vrijwel volledig instrumentale gitaarlandschappen die een onaards gevoel oproepen. Het album slaagt erin om onwaarschijnlijk knappe momentopnames te laten horen van een band die op dit eigenste moment de toppen van hun kunnen aan het opzoeken zijn. Bovenal voelen we aan dat Forsyth en band zich tijdens de opnames geweldig geamuseerd hebben.

Er zit een waanzinnige intensiteit in de nummers die klinken alsof het de bedoeling was om de gezamenlijke muzikale vonken te vatten in spetterend muzikaal vuurwerk, niet in het minst doordat de muzikanten onstuimige passie en wilde emotie naadloos aan elkaar weten te koppelen.

In het komen en gaan van nieuwe albums worden er vaak véél snel vergeten, maar dat maakt ook dat het handvol uitschieters écht bij de absolute top hoort. ‘Intensity Ghost’ is er - horen is geloven - écht een van.