Chris Forsyth & The Solar Motel Band - The Rarity Of Experience
No Quarter Records
Met ‘Intensity Ghost’ tekenden Forsyth & co al voor een bijzonder rockalbum, maar met het recent verschenen dubbelalbum ‘The Rarity Of Experience’ legt het collectief de lat nog eens hoger. Psychrock leeft en haar naam is Chris Forsyth & The Solar Motel Band. Dat Forsyth een meer dan begenadigd gitarist is, was reeds duidelijk op eerder werk. Luister maar naar ‘Solar Motel Band’. En het heilige rockvuur wil maar niet doven. Zodoende vind je op het nieuwe album zowel gitaartechnische als compositorische innovaties.
Dubbelaars hebben één groot nadeel: vaak zijn ze te bombastisch. En maar al te vaak komt het eerste schijfje steviger uit de hoek, terwijl het complement net iets softer, poëtischer en soms zelfs gewoonweg mellow van aard is, waardoor het geheel aan waarde inboet. Niets van dat op deze majestueuze tour de force (tien nummers, waaronder een Richard Thompson-cover, netjes verdeeld over twee glanzende schijfjes) vol dwingende, energieke gitaarpoëzie.
Het album opent meteen met stevige statements in de vorm van Anthem (I en II). De rockgitaren mogen van stal en de band ploegt zich genadeloos in het zweet om nieuwe fans voor zich te winnen. Klankgewijs pikken Forsyth & co onder meer de muzikale draad op waar pakweg good old Led Zep hem destijds achterliet. Beide bands delen ook dezelfde opwinding: steengoede rock-‘n-roll. Nu we toch bezig zijn: Chokri & co, lezen jullie even mee? Zet dit collectief omstreeks de zomer eens op dat grasveld in Hasselt. Uitstekende livereputatie en een behoorlijke grote kans op het dak eraf. We delen maar al te graag één van de goed bewaarde geheimen van de hedendaagse, woeste, volstrekt dolgedraaide psychedelische rock.
Zo af en toe neemt de band wat gas terug zodat er ruimte ontstaat voor experiment. De band is dan ook op z’n best als ze via een min of meer vaststaande structuur zichzelf uitdaagt om onbekende paden te verkennen. Zoals in het heerlijke titelnummer The Rarity Of Experience, een tweeluik waarin voor het eerst wat vocals opduiken. Het eerste deel bevat een schalkse knipoog richting rocktraditie (Led Zep dus, maar ook Dylan, The Doors,...), maar het is het tweede deel (hier duikt de geest van Television en hun ‘Marquee Moon’ op) dat nog wat speelser klinkt.
Minstens even boeiend is het tien minuten durende High Castle Rock: fijn muzikaal vertier om volledig loos op te gaan. Ook Harmonious Dance en The First Ten Minutes Of Cocksucker Blues (een referentie naar The Rolling Stones) flirten met de tienminutengrens en laten horen dat Forsyth & co tot veel meer in staat zijn dan louter de gitaren stevig laten janken. Check er de te gekke gitaarriff en dito trompetsolo halfweg The First Ten Minutes Of Cocksucker Blues maar op na. De band houdt, net als wij, van lange, uitgesponnen gitaarjams en slaagt erin om de energieke livesensatie van de concerten goed weer te geven.
Veel wilde gitaren dus, maar Forsyth en zijn Solar Motel Band kunnen ook erg ingetogen spelen, zoals blijkt uit Boston Street Lullabye. Een song om te beluisteren bij het ondergaan van de zon. Wondermooi.
De band kijkt even terug op het verleden met Old Phase, maar zet tezelfdertijd moedig nog een paar zevenmijlsstappen vooruit. En dan rest nog The Calvary Cross, een fraai eerbetoon aan een gitaarheld.
Indien u dus voor Pukkelpop werkt: boeken die handel. Indien u naar Pukkelpop gaat: bewonderen die handel. End of transmission.