Christine And The Queens - Chaleur Humaine

Because Music

In de slipstream van Stromae is in het Frans zingen plots hip geworden. Zelfs in het Vlaamse landsdeel vergroot het je hitkansen. Denk maar aan recente fenomenen als Black M of Maître Gims die respectievelijk met Sur Ma Route en J’me Tire grote hits scoorden. Nu is er het Franse fenomeen Christine And The Queens en haar plaat ‘Chaleur Humaine’. De Cirque Royal is op 17 maart van volgend jaar alvast uitverkocht.

Christine And The Queens is een aankomende naam sinds 2012, toen ze de voorprogramma’s mocht verzorgen van Lykke Li, The Dø en Woodkid. Lorde en Stromae hebben zich al als fan geout. Dit jaar mocht Christine met haar Queens zeven keer het voorprogramma verzorgen van Stromae in Frankrijk. Er zijn dan ook wel wat gelijkenissen te trekken tussen de twee, vooral op basis van performance.

Christine is een Française die toneelschool studeerde in Nantes. Ze stopte met haar studies om haar leven volledig te kunnen wijden aan muziek. Haar optredens zijn dan ook meer een performance dan gewoon het spelen van wat liedjes. Ze combineert fysieke performance met video, tekenen en fotografie en dat allemaal op een bedje van toegankelijke Lorde-achtige elektrobeats.

Ook op ‘Chaleur Humaine’ speelt ze het slim, want door Engels en Frans in haar teksten te combineren, zet ze de deur naar wereldsucces op een kier. Zoals in het refrein van het bekend aandoende Saint Claude dat plots uit twee Engelstalige zinnetjes bestaat, wat de internationale meezingbaarheid vergroot. Dat het ook een goed nummer is, net als de aanstekelijke opener IT, maakt dat we er geen verdachte strategie in zien. Ook zonder strategie komt ze er wel. En dat er evenveel haar staat op haar Engels dan op ons Frans vergeven we haar graag.

Christine, waarin ze het in het middenstuk op een fluisterend rappen zet, doet ons denken aan een hippe versie van On The Radio van Regina Spektor. Dat ze ook kan boeien met weinig meer dan een beat en een stem horen we in ongeveer de rest van de plaat, die toch een tempo lager heeft dan het popgevoelige begin. Paradis Perdu, een verrassende cover van de Fransman Christophe die in de jaren zestig scoorde met Aline, de titeltrack en Here dat zich naar een strijkerhoogtepunt toewerkt, zijn uitschieters waarin, naast de droge beat, nog veel meer te ontdekken valt.

Er is niet alleen goede pop te vinden op ‘Chaleur Humaine’. Science Fiction is een tikkeltje irritant en in Half Ladies doet ze een tikkeltje te erg aan Céline Dion denken om nog door de beugel te kunnen, maar we voorspellen groot succes voor Christine en haar Queens, de covergirl van morgen.