Christopher Owens - Lysandre

PIAS

Christopher Owens heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij eigenlijk popplaatjes wilde maken. Dat 'Lysandre' een mooie, toegankelijke en Radio 1-vriendelijke plaat is geworden, mag dus niet verrassen.

Wel als een verrassing kwam het nieuws dat Girls er mee ophoudt. Met die groep maakte Owens, samen met gitarist en producer Chet J.R. White, twee van de mooiste platen van de laatste vijf jaar. Helaas bleek dat niet voldoende om een groep bij elkaar te houden.

Maar terug naar 'Lysandre', niet alleen een plaat maar ook de naam van een vrouw die Owens leerde kennen toen hij voor het eerst met Girls op tournee ging. Ze was jong, fris en woonde in Frankrijk, ver van Christopher Owens thuis, in San Francisco. Veel over en weer vliegen was het gevolg, maar het bleef niet duren. De plaat vertelt min of meer het verhaal van de relatie, van begin tot einde, in een tiental nummers.

Hier en daar blijft daarbij nog een echo van Girls over. Here We Go Again en New York City zijn nummers die van Girls hadden kunnen zijn, met hun stevige gitaarrif en poppy refrein. De hysterische saxofoon in New York City geeft dan weer wél een heel nieuw geluid en komt nog een paar keer terug.

Het meest apart is het erg jazzy Riviera Rock. Over een lome gitaar verdwaalt de saxofoon, al valt die telkens wel weer terug op hetzelfde eenvoudige deuntje. Nergens wordt een woord gezongen en toch is dit een van de beste momenten van dit album.

Het toont aan dat Christopher Owens zich goed voelt op dit voor hem onbekende terrein en er zelfs risico's durft te nemen. Maar ook halve genieën als hij twijfelen over hun talenten. In Love Is In The Ear Of The Listener vraagt hij zich af of hij nog wel iets toe te voegen heeft aan de canon van miljoenen liefdesliedjes. Misschien moet hij over de dood gaan schrijven, misschien zal hij er nooit in slagen een publiek te vinden.

Met zo veel ambitie, lef en talent is Christopher Owens nochtans de laatste die moet twijfelen. Op zijn drieëndertigste heeft hij al een mooie catalogus bij elkaar geschreven en hij is duidelijk niet van plan om het daarbij te laten. De liedjes op 'Lysandre' zijn misschien wat afgelikter dan wat hij voor Girls schreef, maar tegelijk zijn ze frisser en hier en daar aangrijpender. Die grammy's waar hij zo op aast, zullen ooit zijn deel worden. Zeker weten.