Citizen Cain's Stewart Bell - The Antechamber Of Being Part 1

Festival Music

Ga er maar eens goed voor zitten, want Stewart Bell heeft het eerste deel van zijn trilogie ‘The Antechamber Of Being’ uitgebracht. Doet zijn naam geen Bell rinkelen? Sinds het prille begin van Citizen Cain was hij de drummer en toetsenist van deze illustere Schotse symfo-outfit. Nu meesterbrein Cyrus met pensioen is, treedt diens erg talentvolle rechterhand voor het voetlicht.

Dat het album onder de naam Citizen Cain’s Stewart Bell uitkomt, zegt veel over de erkentelijkheid jegens zijn "mentor", zoals hij Cyrus in de credits noemt. Overigens speelt ook CC-gitarist Phil Allen een hoofdrol als één van de vijf stemmen in dit muziektheater. Dit vocaal ensemble is goed uitgebalanceerd; elke zanger heeft een karakterstem waarmee hij zich voldoende van de andere onderscheidt.

En dat is nodig, want gezien de vaart en de complexiteit van het verhaal moet de luisteraar voortdurend hun handje vasthouden. Simone Rossetti (The Watch) is de Dromer; een rol die evengoed voor Cyrus geschreven kon zijn. Phil Allen is de Leraar, Arjen Lucassen en Bell vertolken de hogere bewustzijnsniveaus van de Dromer. Bekah Mhairi Comrie tenslotte kruipt in de huid van het Droommeisje. Wie echt tot het verhaal wenst door te dringen, heeft wel meerdere luisterbeurten nodig, maar de cyclische structuur van de muziek maakt het geheel iets toegankelijker.  

Het verhaal is niets minder dan een psychologische thriller en is gebaseerd op Bells eigen ervaringen uit zijn kindertijd. Als kind leefde hij in twee werelden, de werkelijke en die van de dromen, en was bang voor de mythische "Bogeyman", de boeman die in een kast onderaan de trap woonde. Zijn broer leerde hem een truc om wakker te worden in zijn droom en daar de confrontatie met zijn demon aan te gaan. Hij leert er ook een meisje kennen, tot de twee parallelle werelden convergeren en het meisje zijn vrouw blijkt te zijn die zijn kind draagt.

Dat Citizen Cain de belangrijkste muzikale invloed is in deze progrockopera, ligt voor de hand; Bell was altijd de belangrijkste songsmid van de band. Het duistere karakter van het recentste CC-album ‘Skies Darken’ is ook evident in dit werk, maar het verhaal vereist natuurlijk deze aanpak. Het gitaarspel kan hier behoorlijk knallen, en de distorted synthesizers werpen hun metaforische schaduw over de zeven songs. Ondanks het niet bepaald lichtvoetige concept zal je je geen moment vervelen.

Dat er nog twee afleveringen volgen (in 2015 en 2016), verhoogt natuurlijk de kans dat het onderweg alsnog ergens verkeerd loopt. Maar zolang Bell zijn zangers kan uitspelen en de plot overzichtelijk houdt, staat succes in de sterren geschreven.