Civil War - Gods And Generals

Napalm Records

Wat er ook gebeurt, het Zweedse vijftal Civil War zal altijd verbonden blijven met Sabaton. De band kreeg dan ook haar vaste vorm toen Rikard Sundén (gitaar), Oskar Montelius (gitaar), Daniel Mullback (drums) en  Daniel Mÿhr (keyboard) zanger Joacim Brodèn verlieten omdat Sabaton hen te groot aan het worden was. Qua sound is ook op nieuwste album 'Gods And Generals' Sabaton nooit ver te zoeken.

Die vele mensen, die intussen vertrouwd zijn met Sabaton, weten dus meteen waar ze zich mogen aan verwachten: vette, maar door keyboards gepolijste heavy metalhymnes die zich vaak maar moeilijk uit het hoofd laten zetten. En met zo'n band- en albumnaam is het vanzelfsprekend dat de tekstuele inspiratie, net zoals bij de moederband, vaak in grote oorlogen en veldslagen gehaald wordt.

De voorbeelden daarvan zijn weer legio. Zo gaat eerste single Bay Of Pigs, voor zover u dat nog niet geraden had, bijvoorbeeld over het varkensbaai-incident van 1961. Tijdens USS Monitor krijgen we een vikingverhaal voorgeschoteld en Braveheart gaat vanzelfsprekend over de Schotse onafhankelijkheidsstrijder William Wallace.

"Kunnen we dan niet beter gewoon bij Sabaton blijven?", vraagt u zich nu wellicht af. De reden waarom we u virtueel hoofdschuddend van antwoord dienen is zanger Nils Patrik Johansson. Qua stemgeluid houdt de ouderdomsdeken van Civil War het midden tussen Ronnie James Dio en Saxonfrontman Biff Byford. Dat zijn uiteraard ronkende namen om mee vergeleken te worden, al heeft de Zweed net iets minder présence in zijn stem dan twee van de meest iconische vocalisten, die de heavy metal rijk is.

We krijgen dus voornamelijk veel van hetzelfde voorgeschoteld, al zijn er hier en daar enkele verrassende geluiden te ontwaren. Zo kregen we al bij de eerste tonen van het album een harp te horen. Iets meer voorspelbaar is dan weer het gebruik van de doedelzak tijdens The Mad Piper, die we eigenlijk al tijdens Braveheart verwacht hadden. Dat nummer is dan weer, net zoals het tragere Tears From The North van cleane pianogeluiden voorzien. Het blijft dus wel degelijk boeiend.

Waar de meeste nieuwe nummers onder andere door die vreemde elementen iets losser en zelfs speelser klinken dan Sabaton, is de afsluitende titeltrack dan weer een textbook Sabatonnummer met die stuwende gitaar, dubbele basdrum en ondersteunende synths. Toch nog even back to basics dus, na een album dat gerust symbool mag staan voor een Civil War dat zich wil losmaken van de moederband, al blijven ze wel altijd ergens in de buurt.

De originele, Engelstalige recensie verscheen op Riff's Al Ghul.