Clap Your Hands Say Yeah - Hysterical

Wichita Recordings

In het jaar 2005 zaten vijf mannen in Brooklyn samen en beslisten de muziek die ze onder de naam Clap Your Hands Say Yeah hadden geschreven, in eigen beheer uit te brengen. Tot hun stomme verbazing vond het album via het internet zijn weg naar meer fans dan verhoopt. Plots stond de DIY-attitude niet meer vanzelfsprekend gelijk aan kleinschaligheid.

Na de moeilijke tweede plaat (‘Some Loud Thunder’) werd CYHSY 'on hold' gezet en hoorden we nog weinig van hen. Vier jaar stilte bleek een eeuwigheid. Ook wat dat betreft waren de tijden veranderd, en niemand verwachtte nog een vervolg. Tot in mei de melding kwam dat het nieuwe album Hysterical eraan zat te komen en dat de band weer optredens zou gaan doen.

Op deze plaat horen we een duidelijk herbronde groep. De productie klinkt een stuk gepolijster dan vroeger en de stem van de zanger zit wat minder prominent in de mix. Maar al van bij de opener Same Mistake wordt duidelijk dat het karakter van de groep behouden bleef. De vaart waarmee het nummer voorbij raast doet denken dat ze de laatste jaren ook veel naar Arcade Fire hebben geluisterd. In het titelnummer komen ze met de wervelende synthesizers en de weerbarstige teremin zelfs in de buurt van Muse.

Mag het even? Zo werkt popmuziek nu eenmaal, iedereen inspireert iedereen. In hun vorige leven zou The Glory Of A Misspent Youth soberder geweest zijn, maar zou de zeurderige stem van Alec Ounsworth een aantal mensen hebben afgestoten. De barokke aanpak vijlt die scherpe kantjes er nu af en maakt de song weids en aangrijpend mooi.

Persoonlijk hebben we een boon voor Into Your Alien Arms - meer bepaald de scheurende gitaren in de finale - en voor Ketamine And Ecstacy met zijn Vampire Weekend-achtige gitaarlijntje. Ook het melancholische The Witness’ Dull Surprise is van een zelden overtroffen schoonheid die zelfs aan The Smiths herinnert.

Toegegeven, we missen een beetje de eenvoud van vroeger die de songs tot hun recht liet komen zonder al die franjes. Maar het is zoals wanneer je een oude vriend tegenkomt die je al jaren niet meer hebt gezien. Ondanks de evidente verschillen tussen vroeger en nu klikt het weer, en we weten beiden dat we veranderd zijn. Maar we zijn verdomd tevreden om elkaar na al die jaren terug te vinden.