Claptone - Charmer

Exploited

Mens of mysterie? De Berlijnse producer Claptone hult zich graag in het onbekende. De man treedt publiek enkel op met een gouden vogelmasker. Maar de bezige bij is een  graag geziene gast in het housewereldje, getuige een agenda waarin dagelijks clubs over de hele wereld genoteerd staan. Dat de man ook een vriendennetwerk heeft om u tegen te zeggen, bewijst zijn langverwacht debuut ‘Charmer’, waarop een indrukwekkende gastenlijst pronkt.

Een beetje verrassend voor wie Claptone kent van zijn energieke, mood-geladen livesets: ‘Charmer’ is zowaar een popplaat geworden. De dertien tracks zijn uitgegroeid tot volwaardige songs met zangpartijen, refreintjes en een klassieke begin-midden-eind-structuur. Dat betekent geen bijzondere uitspattingen, songs van drie a vier minuten en een mooie ritmisch-melodieuze balans. Geen verwijten, enkel vaststellingen. Het is maar dat u gewaarschuwd bent.

Laat deze voorspelbaarheid zeker geen rem zijn op het enthousiasme. Daarvoor mogen de soms wat geforceerde vocale bijdragen wel zorgen. Want wat ene Bavanandan met zijn hoge falset in een platte clubtrack als Your Body (In The Rain) komt doen, is ronduit tenenkrullend. Een plastieken feelgood-melodietje, handklapbeat en wat trancetunes eronder en uitlepelen maar. Ook The Only Thing, waarvoor de twee fout om elkaar cirkelende gastmuzikanten geen vermelding krijgen, levert niet meteen een gunstige bijdrage aan dit album. En zo zijn er nog wel een paar op te sommen, telkens met hoge mannelijke stemmen, een eenvoudig thematisch pianoriedeltje, vlakke housebeat en weinig melodieuze sterkte.

Maar kom, de bal belandt niet altijd in het foute kamp. In de veelbelovende opener In The Beginning gaat een Jim Morrison-achtige stem met een heerlijk diepe groove voor een soulvol, mooi opbouwend housenummer. Heartbeat blijft dan weer bijna zes minuten kringen rond een exotische percussiebeat en vibrerende hammondakkoorden, waardoor het bijna een bezwerend karakter krijgt. De grootste verrassing is echter de bijdrage van het Finse wonderkind Jimi Tenor. Hij voedt Party Girl met spitsvondige elektronica, die een futuristische geest legt onder de lome soul die dit nummer uitstraalt. Stemmen, die mysterieus toefluisteren of opvallend droog in harmonie gemixt zijn, zorgen voor extra bevreemding in deze avontuurlijke track.

En moest u nog vragen hebben over de bijdrage van Clap Your Hands Say Yeah in het nummer Ghost, kunnen we duidelijk zijn: het is lang geleden dat we nog zo’n vals klinkende song tegenkwamen.

Claptone heeft hier op veilig gespeeld. Dat staat vast. Na de eerste teleurstelling en bij herbeluisteren blijken op dit album enkele fijne tunes en tracks te staan die zeker zullen aanslaan in het trendy clubwereldje.  Tip voor de volgende plaat: iets minder pop en iets meer durf en dan geraken we er wel.