Claude Bourbon - Over The Mountains
Eigen Beheer
Het gebeurt zelden dat de eerste act op een festival ons van de sokken blaast. Toch slaagde Claude Bourbon daar met glans in op Elouges en Blues. Zijn fijnbesnaarde mix van folk en klassiek met een toetsje akoestische blues vond zijn weg naar een fijne dubbelcd, die je voor een appel en een ei kan kopen op 's mans website.
Hoewel het zeker niet de eerste plaat is van deze Franse Zwitser (die quasi accentloos Engels zingt), is 'Over The Mountains' wel een mooi overzicht van zijn kunnen. Op de eerste cd vind je erg stemmige songs waarvan Tim Leaning het leeuwendeel schreef en ook Craig Ward voor ééntje tekende. Bourbon voorzag ze van zijn typische gitaarklanken en zijn rustige, herkenbare stem. Dylanfans zullen deze klank ook zeker naar waarde weten te schatten.
De teksten springen noch wat mix betreft, noch qua inhoud boven de muziek uit. De sfeer primeert. Perfect voor een rustige avond pijprokend in leder gebonden boeken lezen. Bourbon voert ons terug naar een generatie onterecht in het verdomhoekje geraakte folkgitaristen als Bert Jansch, Richard Thompson, Mississippi John Hurt en zelfs Nick Drake. Goed, ú kent ze misschien nog wel, maar wanneer hoorde u ze nog eens op de radio?
De samenzang op de titeltrack is prachtig, naturel, niet te afgelikt. Le Dernier Train en I'm Drifting zoeken het in een erg fijne bluessfeer. En in I Borrowed A Smile klinken twee gitaren prachtig samen. Deze eerste cd is erg coherent, al wil dat wel zeggen dat je de songs soms nauwelijks in elkaar hoort overgaan als je niet aandachtig luistert. Het nodigt alleen maar meer uit om beter te luisteren.
De tweede cd heet 'Over The Sea' en bevat maar liefst twintig interpretaties van klassieke werken. Sommige duren maar een minuut, zodat deze cd afklokt op drie kwartier. Mozarts Rondo Alla Turca krijgt een leuke gitaarversie, al zijn er nog wel gitaristen te vinden die hieraan de vingers trachtten te branden. Bourbons versie van Ravels Bolero is meer dan een curiositeit en ook zijn interpretatie van de eerste cellosuite van Bach (onder de titel Souviens-Toi) is veelvuldige beluistering waard.
Door de aanwezigheid van heel wat bekende stukken en klanken lijkt de tweede cd gevarieerder dan de eerste. Doordat Bourbons aanpak niet te technisch-klassiek is, genieten we des te meer. Dit zijn niet alleen nonchalant klinkende, technische hoogstandjes, er ligt ook wel heel wat gevoel in. Dat geldt ten dele ook voor de eerste cd, maar daar zouden we liever wat meer sterke songs op hun tekstuele waarde zien uitgespeeld worden. En als we dan toch kritisch moeten zijn: het hoesje blinkt ook niet uit in leesbaarheid. Maar als dat onze enige bezwaren zijn, dan begrijpt u wel dat we u deze plaat van ganser harte aanraden.