Claw Boys Claw - Hammer

PIAS Records

Er zijn maar weinig one-hit-wonders met faam, dertig jaar op de teller en veertien albums op hun naam, maar sinds dit jaar behoort het Nederlandse Claw Boys Claw tot dat selecte clubje. Hammertime!

De laatste jaren lijkt het of de band enkel nog albums uitbrengt bij een jubileum. In 2008, toen de band vijfentwintig kaarsjes uitblies, was er de comebackplaat ‘Payama Day’ en een heruitgave van hun debuutplaat en nu de band dertig jaar wordt is er dus ‘Hammer’.

Misschien moesten Peter Te Bos en John Cameron niet eens nummers schrijven voor deze feestcd, want in 2008 hadden ze naar verluidt al zeventig nummers klaar.

Laten we al meteen stellen dat er niet veel “leftovers” op deze plaat verschenen. Claw Boys Claw doet de Vlaamse hymne van de hand van Hippoliet Van Peene en Karel Miry alle eer aan: klauwen doen ze nog altijd, ook al doet opener 600 Monkeys anders vermoeden. Dat klinkt ontstellend relaxt, onbezorgd en bovendien akoestisch.

Daarna gaat het gelukkig crescendo. Reeds in het tweede nummer (Picasso) zet Te Bos zijn Nick Cavestem op ­– in 1986 speelde hij met The Hipcats in diens voorprogramma – en in Power Breakfast verslindt hij zestien kogels en laat Cameron zijn gitaar klinken als vingernagels op een schoolbord.

Single Hammer kon dan weer van Customs zijn. Te Bos croont de lichtjes onheilspellende tekst zoals Kristof Uittebroek dat kan: “Show me where you keep the hammer/ Nail me down to your floor.”

Dan gaat de plaat door een dipje al bouwt de spanning zich nog mooi op in het voortjakkerendeWade.

Zoals bij onze Rode Duivels ook vaak het geval is, is de tweede helft beter: Sucha roept herinneringen op aan de jonge, wilde Stones en My Beautiful Carpet is echt een wow-moment, een steekvlam van een song van – helaas – amper twee minuten. De hamer is neergedaald en Te Bos huilt:: “Under my beautiful carpet lies a beautiful face”.

In Rotate mag de geest van Cave nog eens rondwaren, maar ook dat duurt niet lang, want in I’ll Be Gone wordt die verdreven door een spook met de gezichten van John, Paul, George en Ringo. Daarna mag de koffer dicht en het laken erover tegen het stof. Weer voor vijf jaar?

Claw Boys Claw behoort ondertussen tot het meubilair in de Nederlandse muziekscène, maar bewijst op ‘Hammer’ dat ze uit vele vaatjes kunnen tappen. En gek genoeg is dat ook net het probleem: op den duur weet je niet meer wat je drinkt, ook al bevat elk vat op zich kwaliteit. Wij houden meer van de rauwe punky CBC en daarvan kregen we de voorbije drie kwartier net iets te weinig.