Cloon - Mostly Harmless

Dying Giraffe Recordings

'Mostly Harmless' is het vijfde boek van Douglas Adams in 'The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy'. Dat wist u misschien, wij moesten het alvast opzoeken. Waar we het interweb niét voor nodig hadden, was voor het goedkeurend knikken bij het horen van het gelijknamige album van de Gentse hardrockkwartet Cloon.

'Mostly Harmless' heet het eerste volledige album van deze band dus. Mostly, maar lang niet altijd. Vooral wanneer de gitaren ongegeneerd loeien en frontzanger Tom Claus zijn keel openzet, kunt u er prat opgaan dat uw trommelvliezen een kleine moshpit houden, daar in uw oor. Om daarna tonnen oorsmeer aan te maken. Smerig, weten we. Maar dat is de muziek van Cloon ook. En dat mag u gerust als een compliment zien.

Nummers als de titeltrack doen ons denken aan System Of A Down, maar dat ligt vooral aan de stem van de lichtjes gestoorde frontman. Dat de band vooral een voorbeeld neemt aan groepen als Primus of Clawfinger, is duidelijk. Van die laatste was Cloon zelfs twee weken support-act tijdens hun Europese tournee in 2007. Cloon bestond toen drie jaar. Na zeven jaar onbekend te zijn, wil Cloon nu uit de schaduw treden en bemind worden met dit album waar waanzin en out-of-the-box-denken centraal staan.

Laat het vooral duidelijk zijn dat dit album geen eenheidsworst aan riffs en geschreeuw is. Dat bewijst Bingo, een nummer dat wel eens zou kunnen opgenomen zijn in het café om de hoek, want zo klinkt het: gitaardeuntjes, gelach, en tussen de lijnen een tiental pinten te vinden. Misschien is dat een kleine knipoog om de grimmige teksten in de overige nummers goed te maken. Wat dacht u bijvoorbeeld van “If I move all pain away/into a corner in my brain/where it will stay harmless/and just bleed until dies” uit Slow Moving?

Verrassen doet de band dus vooral in zijn diversiteit. Terwijl Bananas een vleugje speed metal rond zich heeft, zegeviert de distortion en de ronduit kostelijke lyrics in pakweg Halftooth. Een minuutje mariachi? La Rambla geeft het u. Het album wordt afgesloten met My Vanishing Twin, een verbazingwekkend rustig nummer – wellicht om uit te blazen en de dag verder te kunnen zetten met een enigszins stabiele hartslag.

Wellicht te zwaar om grote bekendheid te vergaren bij het grote publiek, maar u kunt het van ons aannemen dat Cloon potten zal breken in het nichepubliek. En scherven brengen geluk. Maar voorspoed of niet, op hun mogelijkheden alleen kan de band ook al teren.