Cloud Nothings - Attack On Memory

Carpark Records

Wichita stond het afgelopen decennia gekend als prominente kweekvijver voor de betere indie. Nu was het de beurt aan Cloud Nothings om met ‘Attack On Memory’ slechts een jaar na hun debuut die stelling meteen te bevestigen.

Producer Steve Albini heeft met Nirvana, Manic Street Preachers en PJ Harvey al bewezen heel wat talent in de vingers te hebben zitten, maar helaas was dat af en toe ook meer dan nodig op dit album.

Opener en eerste single No Future / No Past is qua shoegazegehalte meteen een schot in de roos. De postrock en de stem, die van druilerig naar schreeuwerig gaat tegen het eind van het lied, kan als de definitie voor de term ‘in crescendo’ doorgaan. De Pixies hoeven alvast niet voor hun opvolging te vrezen. No Sentiment, dat iets verder op de plaat staat, is wel een ongegeneerde kopie.

Toch heeft niet elk nummer zo’n langzame aanloop nodig. Wasted Days kent een heerlijk softe punkkickstart en combineert die invloed met minder verfijnde zang, doffe drums, maar o zo leuk gitaargetokkel. Af en toe vervaagt de punch wel stilletjes. Even later springt ook Fall In immens vrolijk als een veulen in een robuust snarenveld.

Stay Useless bevat meer harmonie, maar geeft er helaas nog steeds geen blijk vande gitaargrepen zachter te hanteren of iets aan die erbarmelijke zang te doen. Net als zij gaan wij daar niet zwaar aan tillen, want dat tikkeltje zot doen overtreft de muggenzifterij met verve. Het instrumentele Separation krijgt daardoor met heerlijk jamwerk wel een andere dimensie.

Tegen Our Plans en Cut You duikt tijdens een eerste kennismaking misschien wel het dertien-in-een-dozijngevoel op. De nummers zitten erg goed in elkaar, zeker op vlak van melodie, maar kunnen met hun nonchalance een lichte sleur niet verbergen.

De plaat telt hoogtepunten, maar zo gebundeld komen die minder over. Dit dik half uur is dan ook meer dan voldoende Cloud Nothings per dag.