CocoRosie - Heartache City

Eigen beheer

Zo’n vijftien jaar geleden was freakfolk een hype. Vandaag de dag is het genre niet dood, maar de "Paddo Spangled Banner" van New Weird America vertoont toch al wat rafels. Cocorosie valt alvast niets te verwijten, zij brachten dit jaar al hun zesde plaat uit.

En eigenlijk is er nog altijd niets veranderd vergeleken met ‘La Maison De Mon Rêve’, de debuutplaat van de zusjes Casady. Al dreven ze op vorige platen wel wat weg van de freakfolk, de hoge stemmetjes, de vreemde instrumenten zoals muziekdoosjes, harmonium, indianenfluiten en speelgoedpiano’s en ook de geschifte teksten zijn nog altijd present, en met die bouwstenen creëren de zussen een compleet eigen, maffe wereld.

In die wereld hoor je het lachen van vlinders, blinken de paddenstoelen naast het pad, dartelen vuurvliegjes, masturberen slakken en paraderen verleidelijke lolita’s rond die door grote handen willen worden vastgehouden.

‘Heartache City’ start met het verleidelijke, van een triphopbeat voorziene Forget Me Not, maar dat is nog niets vergeleken met het vooraf vrijgegeven Un Beso, dat betovert vanaf de eerste vreemde klanken en intrigeert met een tekst die alleen maar kan verzonnen worden onder invloed van de juiste kruiden.

In Lost Girls maken de dames het definitief goed met hun vader waarvan ze als kind vervreemdden toen hij zich iets te diep wierp in Indiaanse religie en shamanisme en bidden ze tegelijk het Onze Vader. In de titelsong richten ze zich dan weer tot een minnaar en introduceren ze blazers en krassende en piepende elektronica.

Tegen dan is het al duidelijk: de zussen Casady – die dit album in eigen beheer uitbrengen – zijn niet meer geïnteresseerd in hitsucces en blijven koppig volharden in de surrealistische aanpak die alle richtingen uit kan drijven en in al zijn vreemdheid toch als een coherent geheel aanvoelt.

Dat wordt nog duidelijker naarmate de plaat vordert. The Tower Of Pisa en Bed Bugs zijn songs van diep uit het Verboden Woud in ‘Snow White And The Huntsman’: ontoegankelijk en donker.

Met Tim And Tina krijgen we terug een meer verhalende song. Het is een tragikomisch verhaal over twee verdoemde geliefden, dat verteld wordt tegen een achtergrond van verdraaide samples en loops en in Lucky Clover is de tripbeat van het begin terug in een elegie over het leven.

In de afsluiter No One Knows zingen de Casady’s je zachtjes in slaap en begeleiden ze je zacht neuriënd naar de uitgang, weg uit d magische universum. Tijd om je eigen vreemde dromen te dromen.