Cold War Kids - Dear Miss Lonelyhearts

Downtown Records

Wij houden van artiesten die we hebben weten debuteren en groeien. Artiesten waarvan we elke stap in hun carrière hebben gevolgd. De volgende plaat, de hit, de grotere aanhang, de steeds grotere uitverkochte zalen. Alleen gaat het verhaal niet altijd in die richting. ‘Dear Miss Lonelyhearts’, de vierde boreling van Cold War Kids, kan ons alleen maar doen besluiten dat de groep ergens onderweg de weg is kwijtgeraakt.

Cold War Kids is één van die groepen die reeds in 2006 onze interesse wisten op te wekken met hun debuut ‘Robbers & Cowards’. Die plaat liet een groep horen, die alles in huis had om het te maken: een zanger met een kenmerkend stemgeluid en inventieve nummers, die tegelijkertijd spannend en compact waren. Hang Me Up To Dry en We Used To Vacation bijvoorbeeld lieten scherpte horen.

Vanaf toen ging het alleen maar bergaf met Cold War Kids. ‘Loyalty To Loyalty’ ging redelijk geruisloos voorbij en op ‘Mine Is Yours’ hoorden we een nieuw Cold War Kids, een gladder Cold War Kids. De scherpte waren ze kwijt, maar je werd er wel vrolijk van. Over straat wandelen in de zon met Finally Begin op onze oren maakte onze dag.

Eerste single en opener van deze ‘Dear Miss Lonelyhearts’ Miracle Mile deed ons behoorlijk snel denken aan Scouting For Girls, een referentie die we toch niet al te graag gebruiken. “I was supposed to do great things”, zingt Nathan Willett en het enige dat wij daarbij kunnen denken is: “Je weet het dan toch!”

Miracle Mile mag dan geen hoogvlieger zijn, het is wel nog één van de beste songs op ‘Dear Miss Lonelyhearts’. De echt goede platen zijn die platen waarop elk nummer even essentieel is, waarop elk nummer anders is en toch de stempel van de groep draagt. Dat bindmiddel is er wel, maar enkel in de vorm van de stem van Willett. In tien songs verkennen Cold War Kids evenveel stijlen, krampachtig op zoek naar een nieuwe sound.

Typevoorbeeld hiervan is Fear & Trembling, een nummer dat op ons vooral indruk maakt als verzamelplaats voor half uitgewerkte en half mislukte ideeën. De arrangementen lijken elkaar vooral in de weg te lopen en het is ons niet duidelijk of Fear & Trembling nu jazzy, dan wel elektronisch of psychedelisch wil zijn, waardoor het eerder een warboel wordt, een ongeordende chaos van geluiden. De rust die Tuxedos hier meteen na brengt was meer dan welkom, ook al is ook dat niet meer dan een doorsnee nummer.

Jailbirds begint best ok. Het poppy geluid vanop ‘Mine Is Yours’ is niet veraf, maar ook dit nummer wordt naar het einde toe zo volgestopt met alle instrumenten die ze konden vinden dat het geheel uit het oog verloren wordt.

Voorafgaand aan de release van ‘Dear Miss Lonelyhearts’ lieten Cold War Kids weten op deze plaat te gaan experimenteren met drummachines, met dank aan de invloed van groepen als New Order en Depeche Mode. Die invloed lijken we dan terug te horen in Lost That Easy en nog sterker in Loner Phase, maar laat ons kiezen tussen Depeche Mode of New Order en deze Cold War Kids en de keuze is snel gemaakt.

Verder beginnen wij ons ook zo stilaan te ergeren aan de manier van zingen van Willett. Waar zijn stem in een nummer als Hang Me Up To Dry nog snedig klonk, alsof ze ons in tweeën zou klieven, kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Willett hier meer ongecontroleerd staat te schreeuwen dan te zingen.

We kunnen niet anders dan besluiten dat we niet wild zijn van de nieuwe Cold War Kids. We beginnen zo stilaan onze interesse in de groep te verliezen. Net zoals dat eerder met Kaiser Chiefs is gebeurd. Cold War Kids moeten dringend gaan bezinnen wat voor groep ze nu precies willen zijn. Het liefst zouden we een terugkeer zien naar het geluid van ‘Robbers & Cowards’, maar op dit punt in hun carrière zouden we ook al heel blij zijn met een nieuwe ‘Mine Is Yours’.

Cold War Kids speelt op 4 mei in de Botanique, tijdens Les Nuits.