Coldplay - A Head Full Of Dreams
Parlophone Records
In een interview met The Wall Street Journal zei Chris Martin: “Wij zijn nooit cool geweest”, en daar is iets van aan. Ook toen Chris Martin en de zijnen nog nummers schreven als Trouble of The Scientist, werd Coldplay al uitgelachen en verguisd. In hetzelfde interview gaf Chris Martin toe dat Coldplay nooit een rockband is geweest; en ook dat is waar. Het beste aan ‘A Head Full Of Dreams’ is dan ook dat ze dat niet meer proberen zijn.

Wie eerste single Adventure Of A Lifetime al gehoord heeft, weet dat het snikken op ‘Ghost Stories’ maar van tijdelijke duur was. Na die plaat heeft Coldplay maar een handvol optredens gespeeld om vervolgens meteen weer de studio in te duiken. Het heeft hen als het ware opgeladen; in die mate dat ‘A Head Full Of Dreams’ weer van de kleuren barst, net als ‘Mylo Xyloto’ dat deed. Alleen weten ze deze keer beter wat ze willen: een schaamteloze popplaat maken.
De eerste single, die uit de plaat werd getrokken, is opvallend goed. Adventure Of A Lifetime is een discostamper, een nummer dat door de goegemeente goedgekeurd zou worden als het op de nieuwe plaat van Daft Punk zou staan, maar het heeft de pech om op eentje van Coldplay terecht gekomen te zijn. Wij weigeren enkel daardoor het potentieel van het nummer niet ten volle te horen, want Adventure Of A Lifetime klinkt niet krampachtig, maar oprecht vrolijk; iets waar Viva La Vida ook in slaagde en waar Coldplay sindsdien naar leek te zoeken, maar nooit meer gevonden heeft. Tot nu.
Chris Martin noemde deze ‘A Head Full Of Dreams’ al de hippieplaat van Coldplay. De titeltrack klinkt op zich behoorlijk oppervlakkig, maar binnen het hippiegegeven klopt het wel, want wie hier niet blij van wordt (kinderkoor inclusief) is wel een heel grote cynicus. Hetzelfde geldt voor Up&Up (weer met koor), een groots nummer dat erom smeekt om als laatste nummer op een setlist te staan om iedereen met een goed gevoel naar huis te kunnen sturen en naar een finale toegaat met de gitaar van eeuwige cynicus Noel Gallagher. Zelfs hij is gezwicht.
Over Everglow blijven we voorlopig nog twijfelen omdat het ons op een bepaald moment te schreeuwerig wordt, maar we vinden het dan wel weer mooi dat Gwyneth Paltrow, de ex van Martin, backing vocals komt zingen op een nummer over eeuwigdurende geloften die toch niet zo eeuwig bleken te zijn, over pijn en over het afsluiten van een hoofdstuk. Eenzelfde thematiek, met een knappe gastbijdrage van Tove Lo, wordt behandeld in Fun: het is voorbij, maar was het niet leuk? Closure, noemen ze dat in het Engels en we gunnen het hem.
En omdat we ook niet verdacht positief mogen zijn: Hymn For The Weekend klinkt als een spin-off van Paradise en is meer een song voor Beyoncé zelf (die de gastvocalen verzorgt) dan voor Coldplay. En Amazing Day mag dan wel naïef zijn op een mooie manier, het is ook gewoon saai.
Voor de productie van deze plaat tekenden Tor Hermansen en Mikkel Eriksen, het Noorse productieduo dat eerder al met volk als Blue, Ne-Yo, Atomic Kitten, Beyoncé, Chris Brown, Katy Perry, Wiz Khalifa en RIhanna werkte. Het is dan ook niet toevallig dat deze plaat meer nog dan de hippieplaat de popplaat van Coldplay is. En als popplaat werkt ze.
Haten is gemakkelijk en Chris Martin voorzag daarvoor alle elementen. Maar we hebben geprobeerd om verder te kijken dan dat. De Chris Martin, die zijn hart blootlegt in gevoelige pianoballades, bestaat niet meer. Deze Chris Martin wil platen maken voor shows vol kleur en confetti. “Don’t ever give up / just believe in love”, zijn de laatste woorden van Up&Up. En daar knikt onze innerlijke hippie goedkeurend bij. Coldplay heeft hun beste confettiplaat tot nu toe gemaakt.
Deze recensie verscheen ook op Newsmonkey.be.