Colline Hill - Shelter

Hill & Lake Productions

Vorig jaar bracht de in België gestationeerde Française Colline Hill (grappige artiestennaam voor wie wat Frans en Engels spreekt) ‘Shelter’ uit op vinyl en cd, maar het was pas in april 2020 dat de plaat ook digitaal beschikbaar werd op Bandcamp en onze aandacht wist te vangen.

Hill gaat nochtans al een poosje mee. Eerste plaat ‘Wishes’ zag het daglicht in 2012. De plaat, geproduceerd door Stuart Bruce (Peter Gabriel, Kate Bush, Loreena McKenitt,…) bracht haar op podia als de Botanique, Francofolies, de Olympia en de Bataclan in Parijs. Er volgde nog een album, ‘Skimmed’, waarmee ze de Grand Prix du Disque won van de Franse krant Le Télégramme. En dan was er ‘Shelter’. Met zeven songs is het net iets te lang voor een ep en te kort voor een album, maar hoe dan ook is het de moeite waard.

De Bretonse schaart zich immers in het rijtje van Patty Griffin, Mary Gauthier, Joni Mitchell en andere vrouwelijke folkiconen en doet wat ook Damien Jurado doet op zijn laatste plaat: alle ballast overboord gooien om zo een oprechte, rauwe sound te bekomen. Zet de plaat op en het lijkt alsof Colline Hill naast je op de sofa zit te spelen. Verantwoordelijke voor dat geluid is de Luikenaar Jérôme Mardaga, over de taalgrens vooral bekend als Jeronimo en zelf ook liefhebber van Amerikaanse folk. De mastering werd gedaan door Benjamin Foubert die eerder al werkte voor Renaud, Caroline Loeb, The Limiñanas, Philippe Catherine en vele anderen.

Singles werden er bewust niet getrokken uit de plaat (al kreeg By And By onlangs wel een officiële video mee). Hill koos ervoor om niet alleen een plaat te maken wars van alle trends, maar ook om ze mondjesmaat te laten ontdekken door hen die zich geduldig als goudzoekers door tonnen modder ploeteren om dan een miniscuul goudklompje te ontdekken.

Maar ‘Shelter’ is geen klompje, maar een heuse ader. Genereus als we zijn, willen we deze rijkdom graag delen. De erg persoonlijke opener Gloria is van een onwereldse schoonheid en tederheid en zuigt je moeiteloos de plaat in. Hold Me Tight kreeg in deze lockdown het gewicht van een onvervulbaar verlangen en The Banks Of Anchorage doet dromen van onbereikbare reizen.

We noemen deze drie songs, maar Hill weet moeiteloos zeven nummers lang te boeien, ook al is de plaat zo minimalistisch als maar kan zijn, met enkel de kracht van de songs, haar warme stem en een akoestische gitaar als wapens. En als we dan toch nog enkele opvallende kenmerken moeten noemen om de laatste twijfelaars over de streep te trekken: het Engels van Hill is foutloos (ze leefde ook een tijd in Ierland) en haar teksten pure poëzie.

De ep sluit af met een song, die Blue Horizon heet, maar naar onze mening ziet de toekomst er voor Hill behoorlijk rooskleurig uit.