Comedy Of Errors - Spirit

eigen beheer

Met elk nieuw album lijkt het Schotse Comedy of Errors een reuzenstap vooruit te zetten. ‘Disobey’ (2011) was hun glorieuze comeback na drieëntwintig jaar. Opvolger ‘Fanfare & Fantasy’ (2013) was ronduit verslavende neoprog. ‘Spirit’ reikt nog hoger, waar muziek en mystiek elkaar omarmen. Wie een uurtje metafysica op een digitaal schijfje ziet zitten: zoek niet verder.

De groep uit Glasgow was in de jaren tachtig één van de vele die hun geluk zochten in het vaarwater van Marillion. De zogenaamde neoprogressieve beweging staat vandaag geboekstaafd als de silver age – na het gouden tijdperk van de seventies. Stilistisch sluit men aan bij dat andere Schotse proggaljoen, Pallas. Maar waar Pallas op hun recentste werk de harde sound predikt, maakt COE zijn ambities waar in luchtlediger sferen.

‘Spirit’ gaat voorbij de vanzelfsprekende labels en maakt zich los van de meertrossen van typische neoprog. Structureel is dit een compleet klassiek werk. Ofschoon in verschillende tracks gedigitaliseerd, moet je het titelopus als één onverdeelde suite beluisteren. Dit is een spirituele reis vanuit het duister naar het licht, van wanhoop naar hoop. Zo staat ‘Spirit’ in een eeuwenoude traditie van hemels klinkende oratoria. Verwacht geen ambient, maar orkestrale rock met klimaatwisselingen en een dynamische reikwijdte die je op de punt van je stoel houdt.

Niettegenstaande de uitstekende bijdragen van iedereen – en in het bijzonder zanger Joe Cairney, die zich knap staande houdt in de archaïsche melodielijnen – is dit vooral het album van Jim Johnston. De componist en toetsenist haalde de inspiratie uit zeer klassieke bronnen: Shakespeare, Dowland, Purcell, Bach, Mahler. Nergens klinkt men echter gedateerd of ironisch. De kraakheldere productie doet de bevlogen progrock nog beter in reliëf schieten. ‘Spirit’ is een gedurfd meesterwerk.