Condo Fucks - Fuckbook

Matador Records

Of we tegen vrijdag niet even een recensietje kunnen schrijven. De kalender kijkt mij grijnzend aan en beweert dat het woensdag is. Dat geeft ons dus twee dagen voor de recensie van ‘Fuckbook’ van Condo Fucks. Meteen de cd op de voorhistorische MP3-speler (ipods zijn voor mietjes) gooien dan maar. Fucking goede titel voor een plaat trouwens.

“This is not the new Yo La Tengo album.’, wordt er schuinweg meegedeeld aan de hand van een minuscuul stickertje op de cd. Uiteraard niet. Dat had er dan waarschijnlijk wel opgestaan. Maar nu weten we meteen waar te gaan zoeken naar wat meer informatie over deze mysterieuze groep.  Want eigenlijk zijn Georgia Condo, Kid Condo en Jams McNew  toch gewoon Yo La Tengo. Maar dan anders.

Dat het hier om pure, onversneden lol gaat, wordt al snel duidelijk. Om te zeggen dat dit plaatje geproduceerd werd, zou zwaar overdreven zijn. Robert “Mutt” Lange staat dan wel vermeld als producer, maar zijn rol heeft zich waarschijnlijk beperkt tot het aanbrengen van ruime hoeveelheden alcohol, het ledigen van de asbakken en de occasionele kneep in de billen van de poetsvrouw annex groupie. Alle nummers met uitzondering van Shut Down Part 2 werden immers in een dik half uur opgenomen en gewoon zo op de band gepleurd.

Het spelplezier spat er dan ook vanaf. Ook al moet je je oren spitsen om maar iets van de tekst van With A Girl Like You te kunnen opvangen, dat maakt het er niet minder leuk om. Er werd immers gewoon ingeplugd en van jetje gegeven. Van mics checken of instrumenten stemmen is nergens sprake.

Let wel: het gaat hier niet om nieuwe, eigen nummers. Het betreft een ratjetoe van covers, gaande van Richard Hell over The Kinks tot de Beach Boys. Er wordt dus een breed palet aan invloeden aangesproken. Soms klinkt dat behoorlijk punky (What’Cha Gonna Do About It) en snijdt de adrenaline haast je luchtpijp af, op andere momenten is er meer ademruimte (Shut Down), maar over het algemeen wordt er stevig doorgerockt inclusief het obligate piepen en rammelen.

Persoonlijk konden wij de Sladecover (Gudbuy T’Jane) het best smaken, maar dat zal ongetwijfeld aan onze achtergrond liggen. De Beach Boys deden ons bijvoorbeeld denken aan Chuck Berry. Gewoon maar om te zeggen dat dit een bont allegaartje van nummers is.

Wie zijn muziek graag mooi afgewerkt heeft, zal zich ongetwijfeld mateloos aan dit ding ergeren. Voor onszelf staat al vast dat ‘Fuckbook’ nog even tussen de favorieten in de playlist blijft staan.