Corrections House - Know How To Carry A Whip
Neurot Recordings
Hoezo, superband? Als Neurosis-stichter Scott Kelly, EyeHateGod-frontman Mike IX Williams, Bruce Lamont van avantgardemetalband Yakuza en topproducer Sanford Parker besluiten samen een projectje op te richten, is het duidelijk dat er wat rommelt in het duistere doom- en sludgemetallandschap. Het smaakte in 2013 zo heerlijk, dat zowel fans als bandleden besloten om drie jaar op rij uit te pakken met een knalplaat van formaat. Ziehier, ‘Know How To Carry A Whip’.
Zoals de heren van Corrections House het zelf graag verwoorden: dit album is nog donkerder, massiever en doordringender dan voorganger ‘Last City Zero’. Daar is geen woord van gelogen. Negen tracks lang stort dit kwartet zijn gal uit in een erg furieus geheel. Verwacht een mix van logge doommetal en spichtige industrial, ten top gedreven tot een nieuw, woest genre: doom-industrial.
Ritmes worden gedistilleerd uit hetzij logge basdrumbeats, hetzij metalige percussie (zie: Einstürzende Neubauten), verstoord door het scherpe gesneer van lasposten en soldeerbouten. Daardoor gieren in de verte betonnen muren van mechanische gitaren, vermengd met luid aangeblazen saxtonen van Lamont. Industriële samples worden te pas en onpas toegevoegd waardoor het wel lijkt of deze plaat werd opgenomen in een gigantische autofabriek in het voormalige Oostblok. Weliswaar met de apparatuur van destijds, want op de glasheldere metaalsamples na, klinkt dit geheel volkomen overstuurd.
Doorheen dit woeste geheel weergalmt de vervormde schreeuwzang van Mike IX Williams met onheilsboodschappen als White Men’s Gonna Lose of I Was Never Good At Meth. Paranoïde, suïcidaal en schurend tegen de duistere kanten van de maatschappij; nachtmerriepoëzie is de heren nooit vreemd geweest. De ene keer schreeuwt Williams, in een naar new wave ruikend, hol Hopeless Moronic met schuifelende beats, donkere sfeerdrones en klagende gitaren, scandeert hij slogans met vervormde parlandostem.
Misschien nog wel de grootste kracht van Corrections House is om songs te laten uitgroeien tot heuse, auditieve verhalen. Onverwijld hoogtepunt van ‘Know How To Carry A Whip’ is het tweede nummer Superglued Tooth, dat loodzwaar en narratief begint in een chaos van noise en slagwerkpercussie, maar na drie minuten plots openbarst met stevig rommelende breakbeats en intense gitaarlandschappen. Het zijn dit soort verrassingen die dit album echte topklasse maken.
Wild penetrant als deze plaat klinkt, is hij vooral ook catchy en inventief. Bij momenten kan op deze pompende, industriële noise gerust gedanst worden, hoewel de grootste klemtoon toch op atmosferische luidruchtigheid ligt. Zelfs in een ritmeloze thrash van noisegitaren en woeste punkslogans (I Was Never Good At Meth), gaat het niet om herrie maar wel degelijk om de song met zijn welafgelijnde structuur. Dat maakt dat deze apocalyptische pletwalsband een erg breed publiek aanspreekt. Of aanbrult dan.