Cosmograf - The Man Left In Space

Eigen beheer

Sinds ‘When Age Has Done Its Duty’ weten we dat Robin Armstrong een erg getalenteerd componist en muzikant is. Op zijn nieuwe album ‘The Man Left In Space’ werd dan ook hevig geanticipeerd. Terecht, zo blijkt nu, want op dit concept reikt hij zelfs tot de sterren.

Interessant op dit album is het materiaalgebruik. In de geest van de jaren zeventig hoor je Hammond, Moog en vocoder. De Gilmouriaanse gitaarlicks verwijzen natuurlijk naar ‘Dark Side Of The Moon’. In die zin kun je spreken van een "retrofuturistische" sound. Anderzijds sluit het album ook aan bij een hedendaags geluid, want er zijn genoeg heavy gitaren en donderende drums die voor een actualisering van de totaalsound zorgen. Met dank aan een indrukwekkende gastenlijst: naast de groep van ‘WAHDID’ ook Nick D’Virgilio, Dave Meros, Greg Spawton en Matt Stevens.

Om volledig tot zijn recht te komen, moet ‘The Man Left In Space’ natuurlijk integraal gesavoureerd worden. Om de thematiek te ontsluiten zijn de gesproken fragmenten van even groot belang als de muziek. Armstrong neemt hier wel een risico, want de plaat gaat van start met een minutenlange narratieve expositie, vooraleer er echt iets gebeurt (we zijn dan halverwege track twee). Toch is dit begin essentieel om in het verhaal te komen. Alsof de luisteraar eerst in een capsule moet stappen en de reis naar de sterren maken om ten volle te begrijpen wat er aan de hand is (How Did I Get Here?).     

Armstrong heeft gekozen voor direct aansprekende, toegankelijke melodieën en zanglijnen. En net daarom werkt dit album zo goed, omdat het uiteindelijk gaat om menselijk drama en niet om de science fiction. De luisteraar moet wachten tot de gesproken coda van het slotnummer When The Air Runs Out het echte thema van de plaat reveleert: in zijn technologische overmoed laat de mens zich meeslepen tot aan de psychologische afgrond.

Een kosmograaf beschrijft het leven in het heelal, hij is gefascineerd door de cyclus van leven en dood. Zoals Armstrong in ‘WAHDID’ de beproevingen van het ouder worden fileert, zo legt hij hier een actueel pijnpunt van onze westerse samenleving bloot. De glorietijd van de bemande ruimtevaart mag dan al een tijd achter ons liggen, ons uithoudingsvermogen wordt vandaag op talloze andere domeinen op de proef gesteld. Zo wordt ‘The Man Left In Space’ uiteindelijk een metafoor voor ieder van ons.