Courtney Barnett - Tell Me How You Really Feel

Marathon Artists

Australië staat al jaren hoog in de ranking van gelukkigste landen ter wereld. Ook Courtney Barnett is een rasechte Aussie, maar op haar nieuwe plaat ‘Tell Me How You Really Feel’ is er minder reden tot lachen en minder ruimte voor banaliteit. In de plaats krijgen we meer woede en wanhoop in de vorm van nog steeds rake observaties.  

 

Barnett heeft zich op korte tijd opgewerkt tot een van de leidende vrouwelijke artiesten met haar compromisloze indierock. Met haar debuutplaat ‘Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit’ veroverde ze de albumcharts over de hele wereld en ook wij waren helemaal mee. Ook haar vorig jaar verschenen samenwerking met gelijkgestemde ziel Kurt Vile ‘Lotta Sea Lice’ kreeg goede kritieken, maar bleef om onbegrijpelijke redenen voor velen onder de radar.

Op ‘Tell Me How You Really Feel’ staat een nieuwe Barnett op. De foto op de cover geeft ons een indringende blik en het lijkt alsof ze echt van ons wil weten hoe het met ons gaat. De sound en vooral de stem zijn op deze plaat nog wel uiterst herkenbaar, maar de observaties zijn alleszins minder positief. Barnett gaat heikele onderwerpen absoluut niet uit de weg.

Zo trekt ze in de vooruitgeschoven single (het rauwe Nameless, Faceless) fel van leer tegen de anonieme vuilspuiterij op internet en meer bepaald op sociale media. Die directheid waren we in het verleden niet van Barnett gewoon, maar weten we wel te pruimen. In die andere single die we vooraf op ons bord kregen, I Need A Little Time, lijkt ze het allemaal zo goed niet meer te weten en lijkt ze vooral tijd en ruimte voor zichzelf te willen zonder druk van buitenaf. De toon wankelt tussen sereen en verbeten.  

‘Tell Me How You Really Feel’ opent nochtans heel gestaag met het lijzige Hopefulessness, maar de song benut zijn volle vijf minuten om talmend maar stellig tot een hoogtepunt te komen. City Looks Pretty en Charity die daarop volgen gaan met hun frisse en onbevangen geluid binnen als zoete broodjes.

Daartegenover kun je bijvoorbeeld het rustige en breekbare nummer Sunday Roast stellen. Het zal wel geen toeval zijn gezien de titel, maar het is de ideale rustdagsong.

Wie dacht daarmee het spectrum van Barnett gehad te hebben krijgt op deze plaat meer waar voor zijn geld. In I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch - agressieve punk die onder de twee minuten afklokt - en Crippling Self Doubt And A General Lack Of Self Confidence - hilarische songtitel, maar krachtige song - geeft ze er nog een lap op die harder binnenkomt dan we van haar konden vermoeden.

‘Tell Me How You Really Feel’ staat als een huis. Het is de plaat van een artieste die compromisloos haar ding doet. We zijn in aangenaam gezelschap de komende maanden. En voor de volledigheid: met ons alles oké, hoor. Bedankt om het te vragen, Courtney!