Coves - Peel

1965 Records

Het duo Coves verraste twee jaar geleden met debuut ‘Soft Friday’ vol frisse shoegaze -garagerock met een knipoog naar meidengroepen uit de jaren zestig.

Peel



Het Londense Coves bestaat nochtans uit een man en een vrouw: Rebekah ‘Beck’ Wood en John Ridgard. Ze schrijven vlotte popsongs die ze daarna heerlijk laten ondersneeuwen door gitaren vol reverb, een orgeltje en de nodige feedback. De stempel van Phil Spector lijkt nooit ver weg.

Vorig jaar kwam het duo met de vier songs tellende ep ‘Spectrum’ en de voorloper van dit album. Stormy kondigde al aan dat de nieuwe plaat wat beter geproducet zou klinken, maar klonk toch vooral als een prima voortzetting van het debuut met de kristalheldere, meisjesstem van Wood die bij ons vooral vergelijkingen oproept met die van Marieke Hutsebaut van The Spectors. Die liggen ook muzikaal heel dicht bij deze band trouwens.

Tweede single You’re Evil klonk vetter aangezet. Hier mag Ridgard de debatten openen onder vele lagen gitaar en bonkende drums vooraleer Wood zalvend de oren mag helen. Deze single is een betere afspiegeling van wat je op de rest van de plaat mag verwachten: meer hi-fi, toegankelijker, maar helaas ook wat minder scherpe kantjes.

Het begint echter allemaal heel mooi met het meeslepende Cadavalier dat alles heeft wat het debuut zo leuk maakte, inclusief een voortjakkerend refrein dat speelsheid verraadt. Daarna wordt er echter van het eerder bewandelde pad afgeweken en zowel You’re Evil als het tragere, donkere Tripping Over Lust klinken meer als Garbage dan als Raveonettes. Toch valt er zelfs in het duister genoeg te genieten. Luister maar naar het klagende orgel van To The Sea waarin Wood een paar keer fel mag uithalen of de glitchy intro van I Just Don’t Care.

Ook wie meer van vrolijke, luchtige popdeuntjes houdt, kan zijn hartje ophalen en meefluiten met See Me, Love Me, dansen op het heupwiegende So Empty of op de met melodica versierde valse slow I’m Not Here waarin de duisternis weer invalt. Die gaat niet meer weg, want ook Tongue Ties is donker van sfeer.

Wood en Ridgard houden zich duidelijk graag in de schaduw op, maar leveren op hun tweede plaat toch weer tien sprankelende songs op, die allemaal radiovriendelijk zijn.

24 april 2016
Marc Alenus