Craig Finn - Faith In The Future

Partisan Records

Gecharmeerd waren we door ‘Clear Heart Full Eyes’, het debuut van The Hold Steady-zanger Craig Finn. En benieuwd waren we of hij dat kon doortrekken naar de opvolger.

Dat het geen happy plaat zou worden, stond een beetje in de sterren geschreven, want de nummers werden geschreven rond de tijd dat Finns moeder overleed. Nochtans doet de titel van de plaat eerder het tegenovergestelde geloven. Maar dat er pijn uit heel wat van de songs spreekt, moge duidelijk zijn.

Dat kan gaan van fysieke pijn: St. Peter Upside Down spreekt wat dat betreft voor zich, ook al gaat de song eerder over het feit dat verraad – met name apostel Petrus, die Jezus verraadt - in meer- of mindere mate gewoon deel uitmaakt van het leven. Maar het kan evengoed om mentale pijn draaien. De angst en de wanhoop, die uitgaan van een sober van muziek voorzien Sarah Calling From A Hotel, nemen toe naarmate de song vordert en je meer verneemt over het hoofdpersonage, een ex-lief.

Muzikaal draagt Finn er opnieuw zorg voor om uit het vaarwater van zijn band, The Hold Steady, te blijven. Toch zet opener Maggie I’ve Been Searching For Our Son je toch even op het verkeerde been en hoor je hier een Springsteen (die drumsound!) in donkere dagen (ten tijde van ‘Tunnel Of Love’ bijvoorbeeld) in terug. Maar Finns typische stem zet dat snel weer recht.

Voor Roman Guitars haalde hij er meteen een blazerssectie bij, een welkome afwisseling, dat meteen leidt tot een hoogtepunt op de plaat. Het is even wennen aan de backlash van de drums in het nummer, maar het blijft wel aan je ribben kleven. Jammer eigenlijk dat hij die idee niet heeft doorgetrokken over het hele album.

Afsluiter I Was Doing Fine (Then A Few People Died) is opvallend upbeat, gezien het toch donkere thema van de song. Maar uiteindelijk gaat het erom dat we toch weer elke dag opnieuw dat bed uit komen om er terug tegenaan te gaan. Alsof Finn er zichzelf van wil overtuigen dat hij nog wel degelijk ‘Faith In The Future’ heeft.

Hij slaagt er niet altijd in om je geboeid te houden. Trapper Avenue is bijvoorbeeld een moment, waarop wij meermaals de aandacht voelden afdwalen. En dat gevoel hadden we eigenlijk wel vaker bij dit album.

Nee, deze tweede soloplaat van Craig Finn haalt niet het niveau van de eerste, maar het blijft wel een aangename poprockplaat van iemand, die worstelt met zichzelf en met wat hem allemaal overkomt. Rest alleen nog de vraag of u daarmee tevreden bent. Wij hadden alleszins op iets meer gehoopt.