Craven Faults - Standers

Leaf

Al dik vijf jaar lang grijpt de mysterieuze Craven Faults de duistere anonimiteit en het industriële karakter van Yorkshire aan om muzikale doe-het-zelf-composities te maken. Gewapend met een arsenaal aan instrumenten, computers, sequencers en homestudio-apparatuur en met grote voorliefde voor de naoorlogse, Berlijnse krautrock-experimentalisten, maakt de (vermoedelijke) Brit eigen, indrukwekkende geluidsbelevingen.

Op de tweede volwaardige langspeler ‘Standers’, die een uitverkochte trilogie van ep’s opvolgt, gaat dat om zes …euhm entiteiten met een duurtijd tussen zeven en negentien minuten. En het is natuurlijk die laatste categorie waar Craven Faults mee overweldigt. Te beginnen met meer dan een kwartier in Hurrocstanes: een non-stop sequence van een slepende drone, schuifelritme, een persistente hoge piepnoot en een gemoedelijk basthema. In oneindige herhaling en met minimale bewegingsverschillen sleept dit nummer je genadeloos in een heerlijke, machinale hypnose.

Een beetje later herhaalt CF dat trucje in magnum opus Sun Vein Strings met een gemoedelijk hartslagpuls, mechanische, slepende reverbgeluiden en een door de sequencer, modulair vervormd synthesizermotief. Opnieuw met een oeverloze repetitiviteit die een soort van doezeltrance opwekt. Ook al blijft het mechanische gescheer je om de oren zoemen. Alleen doet de klankmaestro er nu een schepje bovenop door halfweg de kleine twintig (!) minuten een vurige dancebeat te laten ingroeien. Magistrale madness.

Enkel in Idols & Altars gaat het even anders en krijgt de mechanische herhaling een zacht pianomotief mee. Daarmee krijgt het industriële karakter van deze plaat ook plots een neoklassiek trekje. Veel in elkaar overvloeiende lagen zorgen hier echter ook voor een grotere beweeglijkheid, kwestie van meteen goed te vernieuwen. Zonder de ambient-krautrock-mystiek van ‘Standers’ af te breken natuurlijk.

Wat het aparte karakter van Craven Faults ook mee bepaalt, is het gebruik van die analoge, vintage spullen. Apparaten die je effectief mee terug durven nemen naar Tangerine Dream-achtige sferen, maar dan met een moderne en meer verfijnde opsmuk.

Ruw en verfijnd. Daar gaat het hier inderdaad om.