Cross - Wake Up Call

Progress Records

Progressieve muziek heeft alles vandoen met vooruitgang. Stilstaan is achteruitgaan. Of toch niet: het Zweedse Cross lijkt steeds dezelfde muziek te maken. En gelukkig maar: ‘Wake Up Call’ is alweer het elfde album uit de koker van Hansi Cross en levert de ons vertrouwde symfonische rock op hoog niveau.

Lyrisch duikt men met titels als Human Resolution, Racing Spirits en Waking Up in dezelfde pastorale waterschappen, die door Yes al werden leeggevist. Muzikaal is men gaandeweg meer onder de invloed gekomen van de succesvolle land- en generatiegenoten The Flower Kings. Minder neoprog dus, maar symfonischer.

Human Resolution laat meteen vocale harmonieën horen die evengoed uit de kelen van de Bloemenkoningen hadden kunnen komen. Ook de gitaarlijnen benaderen de signatuursound van Roine Stolt. Maar in plaats van de toetsengekte van Tomas Bodin, is het Mats Bender (Introitus) die de melodie met zijn orkestratie voortstuwt.

Remembrance is met zijn gitaararpeggio’s een miniatuurtje uit het gulden boek van Genesis  en dient als intro tot het eerste hoogtepunt Falling Beyond. Hansi Cross mag als zanger zijn beperkingen hebben, hier klinkt hij groots als John Mitchell (It Bites). De basloopjes van Lollo Andersson en Benders suspenserijke synthesizers (met eindelijk de Moog) zorgen verder voor de somptueuze aankleding.

Meer dramatische wendingen in Racing Spirits en het ambitieuze Waking Up, waarin de sustained guitar, de lyrische viool en het toverachtige spel op de Moog de juiste emoties losmaken. Waking Up – over het ontwaken van ons zelfbewustzijn – lijkt wel een sleutelsong in het genre dat bij uitstek het talentvolle individu viert: "No one else can tell us what the future brings / From visionary fools to visionary kings / Time can’t run you through / All belongs to you."