Crowded House - Time On Earth
Ato Records
Want Crowded House heeft dus een nieuwe plaat gemaakt. Niet echt wereldschokkend, dat klopt. Maar sinds de split van deze groep is er al heel wat water onder de brug gevloeid en is er heel wat gebeurd : Neil begon een solocarrière, werkte samen met zijn broer Tim aan een album (met bijhorende tournee) en Paul Hester, voormalig drummer, zei deze wereld vaarwel. Twee feiten die een reünie niet echt bevorderen. Maar op aandringen van bassist Nick Seymour werd er toch opnieuw begonnen aan plaatopnames, met 'Time on Earth' als resultaat.
Verwacht geen drastische veranderingen. Emo of weirdfolk zullen nooit genres zijn waarin Neil Finn zich thuis zal voelen. Maar de popmuziek die weerklinkt, als je dit schijfje in je speler stopt, roept meteen de magie op van vervlogen dagen. Hij heeft nog steeds de “magic touch”. Niet alle nummers zijn van eenzelfde kwaliteit (Even A Child), maar die nummers die erbovenuit steken (Nobody Wants To, Pour Le Monde, …), zijn zo goed dat zelfs tropische hittegolven niet kunnen voorkomen dat je ruggengraat geteisterd wordt door koude rillingen.
Maar u laat zich niks wijsmaken. Echt objectief kan je ons niet noemen. Wanneer iemand in staat is om parels als There Goes God, Mean To Me of The Climber (om de singles niet te noemen) te scheppen, wie zijn wij dan om te gaan vitten over kleinigheden. Luister naar de eenvoud van A Sigh en geniet. Geniet van de sfeer, van het subtiele orgel op de achtergrond, van de indringende tekst, van de eenvoud, van het geheel, kortom.
Is er dan helemaal niks veranderd aan het Crowded House van pakweg tien jaar terug? Toch wel, maar de veranderingen zijn eerder onderhuids. De fuzzy gitaar in Silent House bijvoorbeeld geeft het nummer een wat slordiger uitzicht, terwijl de leadgitaar het nummer toch samenhoudt. Al bij al nog steeds een op en top Crowded House nummer dus.
Neen, deze plaat zal helemaal niet misstaan in het oeuvre van Crowded House. Nog steeds is er die in een oogwenk herkenbare stijl, aangevuld met enkele nieuwigheden. Dit is ongetwijfeld niet het meest vernieuwende album, maar ook aan vernieuwing zijn nu eenmaal grenzen.