Crystal Castles - Crystal Castles II

Fiction Records

Hoewel we even beschamend als uitbundig gedanst hebben op de eerste plaat van Crystal Castles, moeten we toegeven dat die soms als een hoopje op hol geslagen Gameboys klonk. En iedereen die langer dan een half uur met zo’n ding in één kamer heeft doorgebracht weet dat daar barstende hoofdpijn op volgt. Is het Canadese elektropunkduo ondertussen wat bijgedraaid? Ja, en waar de nummers op 'Crystal Castles I' in 8-bitland waren verzeild geraakt, worden de popdeuntjes op 'Crystal Castles II' vakkundig door de versnipperaar gehaald.

Het eerste nummer vertelt ons meteen waarom we de eerste plaat van Crystal Castles zo beu waren. Een rondzwevende 8-bit synthesizer wordt daar spijtig genoeg pas na een dikke twee minuten verruild voor een soundscape waardoor we toch weer een klein beetje hoop krijgen wat betreft dit album.

Als u nog twijfelde aan het bestaansrecht van een rariteitenkabinet als het duo Alice Glass en Ethan Kath, dan neemt een zekere portie van dit album die twijfels weg. Glass toont op Celestica, het tweede nummer op dit album, dat ze zowaar over zangtalent beschikt. De gevoeligheid van dit nummer valt bijna te vergelijken met het betere werk van Ladytron. Maar Crystal Castles zet naar het einde van het nummer een mooie filter op de vocals met een kleine knipoog naar The Knife en zo blijft alles donker klinken.

Het verschil met Doe Deer kon niet groter zijn: een razendsnelle beat, beestachtige zang en agressieve synths nemen hier de bovenhand. Toch maar even kijken of onze speakers het niet begeven hebben. De synths en de vocals worden hier immers op elkaar geplakt met een dikke laag oversturing. Het feit dat stilzitten moeilijk wordt bewijst dat het hier wel degelijk om een dansbaar nummer gaat.

Even dansbaar maar minder nerveus is Baptism: een donkere dansvloervuller die op tijd en stond grootser wordt dan we ooit hadden kunnen dromen van Crystal Castles. Het geschreeuw van Glass en de transcenderende geluidsgolven in de climax houden het nummer na verschillende luisterbeurten nog interessant. Zou co-producer Jacknife Lee hier voor iets tussenzitten? Buiten dat synthesizertje dat schattig doch irritant de leegtes tussen de hoogtepunten vult, horen we dit nummer graag bij ons volgende boerenfuifbezoek terug.

Maar hierna gaat het alleen maar bergaf. In Year Of Silence gebruikt Kath wel een sample van Jónsi’s stem uit het Sigur Rós nummer Inní mér syngur vitleysingur maar daar wordt helemaal niets mee gedaan dat de aandacht trekt. Empathy kan ons nog wel eventjes laten zweven maar we staan ook vlug terug met beide voetjes op de grond. Pap Smear pikt zelfs de draad van 'Crystal Castles I' en alles wat ons daaraan zo irriteerde weer even op.

Not In Love, een cover van de jaren ’80 synthpop band Platinum Blonde, is dan weer wel te pruimen. Kath geeft dit tweederangsnummer toch nog een mooi tweede leven door er zijn eigen vocals, weliswaar door de vocoder gehaald, aan te schenken. Het refrein blijft hangen en klinkt ondanks de elektronica toch nog zeer fragiel.

We mogen al van geluk spreken dat onze Dafalganvoorraad onaangetast bleef bij het beluisteren van de tweede worp van Crystal Castles. Misschien hebben we gewoon niet goed opgelet bij dat laatste gedeelte van het album? De aandacht vasthouden kon het alleszins niet. Als het aan ons lag was deze plaat maar half zo lang en, met de juiste nummerkeuzes, dubbel zo goed.

Wij hebben drie exemplaren van deze plaat te geef. Mail voor 15  juli 'Crystal Castles' naar info@damusic.be en val in de prijzen. Vergeet ook je postadres niet te vermelden.