CSS - Planta

SQE Music

Het moe zijn om sexy te wezen? Als bandnaam kan dat alvast tellen, maar dat dit Braziliaanse viertal stoute schoenen in de kast heeft staan, wisten we onderhand wel. Toch lijkt het felle vuur wat geblust, want op ‘Planta’ blijven de razende songs met een mengelmoes van gitaren en popgejoel uit en gaat het veelal over pech in de liefde. Het vertrek van enig mannelijke lid Adriano Cintra, kan wel eens een belangrijke oorzaak zijn.

Het popgehalte werd nog niet overboord gegooid, aangezien de lichte synths in Honey het eerste is wat we horen op de plaat. De vocals, die op zichzelf voor de melodielijn moeten zorgen, zijn dan weer bedrukt en leveren zo wat tegengewicht. Wanneer de teksten ook nog blijken te gaan over onzekerheden en onbereikbare liefdes, maken we ons wel even zorgen over de anders zo rebelse girl power.

Ook in Hangover jongleren ze met trapladders van woorden over hartenzeer. De synths worden ingeruild voor popgitaren en trompetgeschal, wat ergens doet denken aan Lily Allen uit Brazilië, eentje die ook een kei was in verzuchtende nummers.

Into The Sun lijkt lauw en anoniem te passeren, tot de knappe brug met drumbeat en gitaar opduikt. Girlfriend pikt het karretje aan en lijkt zo wat te overtuigen. Ook de langzame dubbeat in Sweet probeert nogmaals die formule, maar de rek is er ondertussen wel uit. Dat Dynamite zich ervoor had gewringd als rasecht CSS-nummer van weleer, kan de stoorzender in het evenwicht zijn.

Too Hot parkeert zich wel op het juiste moment op het kruispunt der golvende vocals, ingetoomde gitaren en ritmische synthsecties. Het is veruit het beste nummer op de plaat, en op deze manier behoedt CSS zichzelf ook van een matig album zonder uitschieters. De fletsheid keert helaas bijzonder snel weer in Teenage Tiger Cat, dat het hopeloos moet stellen zonder de gewenste gitaarpunch.

Maar dat ze net die slome synthpop willen brengen, is duidelijk. Frankie Goes To North Hollywood kan haast niet trager, maar wordt toch enkel in het refrein wat zagerig. Het feit dat Dave Sitek van TV On The Radio producer is, zal alleszins bijgedragen hebben in dat proces.

The Hangout levert nog een dosis onbevangenheid, maar is bijgevolg dus ook verre van wakkerschuddend of fluks. Het meest opzienbarend is afsluiter Faith In Love nog, waarin de band een erg pure elektronicaballad aflevert, waar zoveel anderen crashen bij de poging alleen al.