Cults - Static

Sony

Wat een heerlijke plaatje was dat toch, dat debuut van Cults uit 2011! “Een poging tot plaat van het jaar”, noemde onze collega het toen en dat was niet overdreven. De verwachtingen voor ‘Static’ stonden dan ook strak als het frenulum praeputii van Bart De Wever of van welke man dan ook.

Er zijn verschillende overeenkomsten tussen deze opvolger en het debuut: Madeline Follin en Brian Oblivion kunnen nog altijd zoete popliedjes schrijven en net als het debuut telt ‘Static’ elf titels. De eerste daarvan is deze keer echter amper een song te noemen, want met 1 minuut 42 seconden, breekt I Know even het record. Even maar, want TV Dream is nog korter.

Over dan maar naar I Can Hardly Make You Mine dat net als wel meer Cults-songs zijn wortels heeft in sixties pop, maar overgoten wordt door een pak ruis afkomstig van een irritant orgeltje, een gruizige gitaar en een xylofoontje. Het refrein huppelt als een dartele hinde voorbij, maar is ook even schichtig. Een minuut later zijn we het alweer vergeten.

Misschien omdat Always Forever en single High Road onze volledige aandacht opeisen? Kan zijn, maar ook zij blijven niet echt aan de ribben kleven. Het zoete overtreft toch ergens het puntige dat we op het debuut wel meermaals vonden.

Nadat het hoge stemmetje van Follin drie nummers lang de hoofdrol mocht spelen, is Were Before een welkome afwisseling. Hier mag Oblivion even het zangroer overnemen en ook haalt Follin nog een paar keer hoog uit, ook zij zingt hier met een aangenamere borststem. Aan de andere kant verdwijnt ook de duidelijke jaren-zestig-meisjespopstempel.

Die lijn wordt doorgetrokken op het “centerpiece” So Far, ongetwijfeld het boeiendste nummer van deze plaat want voorzien van een knappe baslijn en een geweldige brug waarin de gitaar zijn gierende gang mag gaan. De song zelf is ook een brug naar een boeiende tweede plaathelft want ook Keep Your Head Up barst halverwege open tot een extatische meezinger.

We’ve Got It is geen ijdele snoeverij, maar een song, waard om op single uit te brengen al ligt het wel erg dicht bij de sound die Cults onder de aandacht bracht. Van de twee afsluiters is Shine A Light dan wel een dipje, maar No Hope is een hoogstaande finale.

Platen die boeiender worden naarmate ze vorderen, ze zijn zeldzaam dezer dagen. Meestal staan er een paar singelwaardige songs vooraan en is de rest vulsel. Niet zo bij Cults. Het duo snapt dat een lp vroeger ook niet langer duurde dan veertig, vijfenveertig minuten en houdt het met vijfendertig minuten nog gebalder. Dat is genoeg om te bevestigen wat we al wisten: Cults is de moeite.