Cursive - Vitriola
15passenger
Nee, over de laatste albums van Cursive ('Mama, I'm Swollen' en 'I Am Gemini') waren wij niet onverdeeld enthousiast. Het was dus met de nodige reserves dat we aan 'Vitriola' begonnen. Onterecht, zo bleek.
Op de Facebook-pagina van de band kan je over elk van de nummers informatie vinden. Alsof Cursive er een erezaak van wou maken om met deze plaat de band met de fans extra aan te halen. En het werkt: het geeft je het gevoel om betrokken te zijn bij de plaat. Daar kan je dus lezen hoe de nummers tot stand komen, hoe één noot het verschil kan maken en veel meer.
De band is intussen weer een beetje teruggekeerd in de eigen sporen. Met Clint Schnase achter de drumkit is de line-up weer grotendeels dezelfde als toen 'Happy Hollow' bij ons met een Big Bang insloeg. En dat is er ook wel aan te horen. Trouwens, ook de cello is terug en op bepaalde songs (Everending, Noble Soldier / Dystopian Lament) heel erg aanwezig. Daarvoor werd Megan Selbe aangetrokken.
Je zou er bijna de muziek bij vergeten. Bijna dus, want 'Vitriola' is opnieuw het Cursive zoals wij het graag hebben. Dat begint al meteen met opener Free To Be Or Not To Be You And Me, waarvan de percussie ons onstopbaar naar Queens Flash terugvoert, maar dan zijn daar de gitaren, die Tim Kasher en Ted Stevens laten krassen en schuren als weleer.
Er bestond de vrees – zo leert Cursive's Facebook ons – dat It's Gonna Hurt de meest poppy song zou worden, maar die vrees was ongegrond. Het ritme is immers te weerbarstig en eigenwijs. Merk hier wel op dat niet enkel Kasher de zang voor zijn rekening neemt; ook Ted Stevens laat hier van zich horen.
Thematisch zal je Cursive er waarschijnlijk nooit op betrappen een happy song te schrijven. Dat is ook nu weer niet het geval. Met teksten als “We’ve been fed lies, we’ve all been duped / And we don’t want to know the truth / This bubble suits us just fine” (Under The Rainbow) hoef je het onderwerp niet ver te zoeken. En de muziek is al even koppig. Lagen gitaar, al dan niet vloeiend en/of melodieus getuigen van de frustratie waarmee de huidige Amerikaanse regering (een deel van) het volk opzadelt. Remorse is trouwens al even donker met enkel piano, een in de achtergrond verstopte bas en in reverb zwemmende gitaren.
Ourobouros geeft precies weer waar Cursive voor staat: muziek die vol bulten en builen, gaten en haken zit, tegendraads lijkt, maar toch een zeker graad van “poppyness” in zich heeft, als je hem maar de kans en de tijd geeft.
'Vitriola' is een plaat van Cursive zoals we Cursive graag hebben. Spanning, afwisseling, koppigheid en het beste uit het eigen verleden maakt hier zijn opwachting. Dan hebben wij niks te klagen. Of het zou moeten zijn dat er nog geen Europese concerten gepland zijn.