Cypress Hill - Elephants On Acid
BMG
Het is al acht jaar geleden dat hiphopgroep Cypress Hill nog een album uitbracht. ‘Rise Up’ werd toen niet onterecht matig onthaald: de gitaren die B-Real en co in de muziek injecteerden, wisten niet te overtuigen. Cypress Hill had er gewoon een ongewoon saai album bij. Maar nu is er ‘Elephants On Acid’, waar ze het helemaal over een andere boeg gooien.
Eerst en vooral: ‘Elephants On Acid’ is een eenentwintig nummers tellend monster; dus geen plaat om even snel op te zetten. Heb je toch even wat tijd te veel en kan je echte oldschool rap appreciëren? Dan zit je hier meer dan goed. Maar de plaat is meer dan gewoon een flashback naar de oude rapscene. Het is een tripje naar de zoo. Of misschien wel naar Afrika zelf.
Dat merk je al bij Band Of Gypsies, waarvoor de groep daadwerkelijk naar Egypte trok. Een slimme zet, want hoe heerlijk klinkt dat nummer! Het zijn vooral die typische, traditionele instrumenten (oud, sitar) die het hem doen. Ook dat onverstaanbaar Arabisch gebrabbel over hasj (zo komen we te weten na het raadplegen van Google Translate) in het begin is een fantastisch element dat meteen alle aandacht naar zich toetrekt.
Cypress Hill doet er alles aan om die aandacht vast te houden. Van fantastische skits (De dramatische piano in Satao, het olifantengetrompetter in LSD en de heerlijke sitar en buisklokken in Holy Mountain zijn gewoonweg geniaal!) tot typische nummers die recht uit "the hood" lijken te komen (Pass The Knife! Locos!); ze halen echt alles uit de kast.
Tekstueel gezien grijpt de hiphopgroep vooral terug naar harde, donkere en onbedachtzame rap. Zo gaat Insane OG bijvoorbeeld over hun gangsterreputatie (“If you question where I'm headed / then your body comes up missin' / Bullets hissin', bodies twistin' / in the ground you will get buried / Mercenary vision / don't become my adversary”). Warlord, over dood, woede en de duivel, klinkt al even agressief. En natuurlijk wijden ze heel wat nummers aan hun favoriete plant (Jesus Was A Stoner, Oh Na Na, Reefer Plant). Wat had je dan verwacht?
Maar de plaat is ook heel fucked up. Zo lijken we ons op Muggs Is Dead plots in een circus te bevinden. Het nummer is zo misplaatst en niet in lijn met de andere nummers dat het gewoon lachwekkend is. Militair getrommel en circusgeluiden weerklinken op een typische draaimolenballade terwijl een kinderstemmetje herhaaldelijk “Mugs is dead” roept. En ook afsluiter Stairway To Heaven lijkt er totaal niet thuis te horen; brengt Cypress Hill nu echt rap op ambient? Alles oké, jongens?
Een hapklare brok is ‘Elephants On Acids’ zeker niet. De plaat is weliswaar honderd procent Cypress Hill, maar toch ook (als we die paar fillertracks even wegdenken) baanbrekend. En geniaal! En compleet absurd!