Daan - Le Franc Belge

PIAS

Geniale kameleon. Als de jonge Daan Stuyven ooit in een jeugdbeweging heeft gezeten, moet dat zijn totemnaam geweest zijn. Op ‘Le Franc Belge’ laat Daan nog maar eens een ander gezicht zien. Hij zingt grotendeels in het Frans, klinkt nu eens ontzettend groots en dan weer ontroerend intiem. Een spreidstand die er slechts weinigen aankunnen, maar die voor Daan een koud kunstje is.

Na ‘Simple’, een succesvol overzicht van ’s mans indrukwekkende oeuvre, legde Daan de lat ontzettend hoog voor zichzelf. Op safe spelen en op dezelfde lijn voortborduren is niet voor de heer Stuyven weggelegd. Dat merk je al bij de vooruitgeschoven single Everglades, die per luisterbeurt blijft groeien en die ook een terugkeer inluidt naar het dansbare werk van Daan.

Want met zijn nieuwe plaat kan en zal Daan de festivals moeiteloos platspelen zoals hij dat eerder deed met Swedish Designer Drugs, Victory en andere Housewifes. Geen twijfel mogelijk dat Everglades, opener Mes Etats Unis en vooral het ongelofelijk aanstekelijke en euforisch klinkende Irrelevant u op elke Vlaamse festivalweide de beentjes doen losgooien.

Maar ‘Le Franc Belge’ is veel meer dan een dansbare plaat. Daan lijkt immers een man met een missie: de Franse markt veroveren. Acht van de dertien nummers zijn in het Frans. En dat dat Daan en zijn fantastische muzikanten rond hem ook perfect afgaat, weten we al sinds La Gueule Du Loup, de Franstalige versie van Icon.

Opmerkelijk is ook dat die Franse nummers qua stijl andere horizonten verkennen. Er is het duistere en erg bezwerende, maar o zo rake La Vraie Décadence (“La vraie décadence, c’est de na pas dire ce qu’on pense … Les chemins mal suivis, ils mènent à Rome aussi”), dat je al snel gaat meebrommen. De Griekse sirtaki zorgt dan weer voor een fijne knipoog in La Crise.

Het allerbest komt Daan echter voor de dag op in wat we voor de gelegenheid de chansons zullen noemen. De swingende retrosong Mélodies Paroles is zo onweerstaanbaar dat u er onmogelijk op stil kan blijven staan. Ballad Parfaits Mensonges is het type song waarbij we in onze auto een halve dag non-stop op de repeatknop kunnen blijven duwen. Het uitgepuurde Belle, het lijkt wel een erfenis van Serge Gainsbourg, heeft z’n naam dan weer niet gestolen. Het is een bloedmooi liedje, waarvan het ons niet zou verbazen als het in de toekomst op menig huwelijk zal weerklinken.

In Mes Etats Unis zingt de Vlaamse Johnny Cash “Trente treize ans toujours rien compris”, maar laat het duidelijk zijn dat Daan op zijn drieënveertigste muzikaal helemaal begrepen heeft hoe de vork in de steel zit. Niet alle songs zijn even straf, maar toch is ‘Le Franc Belge’ zonder meer zijn beste plaat met nieuw materiaal. Meer nog, voor ons is het de beste Belgische plaat sinds … ‘Simple’ van diezelfde Daan. We kijken dan ook nu al uit naar welke kleur de Belgische kameleon zich voor zijn volgende plaat zal aanmeten.