DAAU - Eight Definitions

Excelsior Recordings

Het lijkt een mager beestje, de nieuwe van Die Anarchistische Abendunterhaltung. Zeker als je de tracklist en de hoes bekijkt. Op die tracklist slechts acht nummers, op de hoes een mager vogeltje op een brandend nest. Maar schijn bedriegt.

Want vergis je niet: het beeld op de hoes is dat van een feniks die uit zijn as verrijst en de acht songs (of 'acht definities', dus) duren alles samen toch maar mooi achtenveertig minuten.

Op die acht songs, die door de verschillende bandleden werden aangebracht, probeert de band zichzelf te definiëren. Dat levert onderling sterk verschillende soundscapes op, die toch allemaal een duidelijke DAAU-stempel dragen en ondanks een melancholische ondertoon toch ook vooral teder zijn.

En ook al behoren de broertjes Lenski niet meer tot de groep, nu ook medestichter Simon de band verliet, toch blijven ook zij te horen op deze zevende langspeler van de Antwerpenaren, zij het dan als gastmuzikanten. Buno Lenski is zelfs aanwezig op vijf van de acht songs.

Even is het wennen bij het opzetten van de plaat, want de nostalgische trip naar de begindagen van de band, 1992, is een zeer minimalistische track waarin aanvankelijk de accordeon van Roel Van Camp op eigenzinnige wijze de hoofdrol vervult. Maar stilaan besef je dat je het best achterover leunt en je jezelf gewoon moet laten meedrijven met de muziek.

Dit is het soort platen die je opzet met een goede hoofdtelefoon op en een goed glas wijn in de hand. Pas dan komen de vele details tot hun recht. De songs zijn immers eerder filmische soundscapes dan gewone liedjes. Blijkbaar beviel het hen wel om de soundtrack bij ‘L’hiver dernier’ te schrijven, want ook dit heeft alles van een soundtrack. De beelden moet je er nu echter zelf bij verzinnen.

Af en toe borrelen er melodietjes op, zoals in Dansende Mieren, maar erg lang worden die nooit volgehouden. Of anders worden de motiefjes schijnbaar eindeloos herhaald, maar dan nooit twee keer helemaal hetzelfde.

Na een eigenzinnig koers van twintig jaar is DAAU zo ver gekomen dat ze zich niet alleen kunnen permitteren de platen te maken die ze zelf willen maken. Ze willen zich met deze plaat naar eigen zeggen ook afzetten tegen het heersende negativisme in de samenleving. Het blijven tedere anarchisten.