Daft Punk - Random Access Memories

Columbia Records

Van ‘Random Access Memories’ wordt duidelijk veel verwacht. Niet alleen de platenfirma gooit zich met promofilmpjes, rondrijdende camionetten, bewaakte luistersessies en grote posters in de strijd. Ook heel wat blogs, kranten en Facebookwalls doen de discussie rond gaan. Is de nieuwe Daft Punk alle heisa waard? Wij vragen ons in de eerste plaats af of het een goed album is. Een eenduidig antwoord vinden blijkt moeilijk.

Het Franse duo lijkt een nieuwe revolutie op gang te willen trekken zoals ze ten tijde van ‘Homework’ deden. Dit keer niet met een “edgy” en “poppy” house/technoplaat, maar wel met weer meer analoge instrumenten. Openingsnummer Give Live Back To Music stuurt daar in elk geval op aan. Samenwerkingen met Nile Rodgers, Chilly Gonzales, Paul Williams en Giorgio Moroder bekrachtigen dat.

Daarenboven willen ze hun inspiratiebronnen eren. Er valt dus veel funk, disco, italo en jaren tachtig synth- en elektropop te rapen op ‘Random Access Memories’. Een verademing tussen al het dancegeweld dat lompe en voorspelbare beats dezer dagen als maatstaf neemt. Wat dat betreft kan Daft Punk misschien wel opnieuw een voortrekker zijn van een evolutie in de (commerciële) dancemuziek.

Maar is wat Daft Punk dan doet nu weer zó origineel? Zijn Loose Yourself To Dance en Get Lucky werkelijk zo’n geniale funknummers, ook al trekken Pharrell Williams en Nile Rodgers de meeste aandacht naar zich toe? Is Giorgio By Moroder, met de man zelf in een eindeloos verzonken monoloog, echt een uitzonderlijke italodisco track? Is The Game Of Love de meest geile elektroboogie de we al hoorden?

Dat vinden we dus niet. Het zijn stuk voor stuk toffe nummers. Maar we vielen niet meteen uit onze stoel. Velen hebben het hen al voor hen gedaan en vaak ook simpelweg beter. Wat we Daft Punk niet kunnen verwijten is hun uitmuntende productie (die bij momenten wel best geil aanvoelt geven we toe). En dat robot-truckje blijft, zoals in het heerlijk kitscherige Touch, best goed werken. Al gebied de eerlijkheid ons ook te zeggen dat we die vocoders stilaan beu beginnen worden.

‘Random Access Memories’ is in de eerste plaats een genietbare plaat en op zich zijn we gelukkig met de richting waarin de robots dienen te marcheren. Nu maar hopen dat de grote verwachtingen die geschept zijn niet contraproductief gaan werken. Een mens moet soms wat wennen aan zijn nieuwe outfit.