Damien Jurado - Visions Of Us On The Land

Secretly Canadian

Bijna was hij er niet meer geweest. In een recent interview gaf Damien Jurado toe bijna zelfmoord gepleegd te hebben, maar gelukkig gebeurde dat niet en is er nu het veertiende album van de man: ‘Visions Of Us On The Land’.

Net zoals de vorige twee album (‘Maraqopa’ en diens opvolger ‘Brothers And Sisters Of The Eternal Son’) vertelt deze plaat het verhaal van een man die moest verdwijnen uit de samenleving om binnen in zichzelf een aantal universele waarheden te ontdekken. Zodoende is deze plaat het afsluitende deel van een trilogie zonder dat Jurado ooit het idee had om drie platen lang het verhaal verder uit te diepen.

Op dit album besluit Silver Catherine, de vriendin van de protagonist in dit bizarre verhaal om niet naar de hemel te gaan. Ze stapt niet aan boord van de UFO, maar blijft bij haar vriend op een verder totaal verlaten aarde. In zeventien redelijk korte songs wordt de psychedelische trip afgerond om heel down to earth te eindigen in twee pure singer-songwriterpareltjes: Orphans In The Key Of E  en Kola.

Daaraan gaan vijftien songs vooraf waarin alle filmische, folky en psychedelische invloeden opduiken, die ook de vorige albums sierden en waarin Jurado ook weer af en toe gebruik maakt van field recordings. Muzikaal worden herinneringen opgeroepen aan Captain Beefheart, The Doors en The West Coast Pop Art Experimental Band en ook inhoudelijk verwijst de plaat naar de jaren zestig en zeventig met zijn escapisme, zijn communes en talloze meldingen van UFO’s.

Hoogtepunten zijn de vooruitgeschoven single Exit 353, dat volop baadt in voornoemde seventiessfeer, de twee genoemde, afsluitende nummers die aantonen dat Jurado ook nog altijd – en vooral dan – kan ontroeren met simpele middelen en On The Land Blues, het centrale nummer waaraan de plaat zijn naam ontleent.

Ook dit is een van de meer ingetogen nummers waarin de wonderlijke stem van Jurado enkel ondersteund wordt met een voorzichtig aangeslagen, akoestische gitaar en verre echo’s van een piano. Dat het nummer zo opvalt, komt trouwens omdat het mooi tussen twee fellere nummers staat. Zeker het groovy Walrus dat sterk naar The Doors ruikt, staat in fel contrast met het centrale stuk.

Na het poppy, met foute Modern Talking-synths startende A.M. AM wordt het duidelijk dat de spacy trip voorbij is. “I was yours all along”, zingt Jurado, waarschijnlijk verwijzend naar zijn huidige vriendin die hij al twintig jaar kent, maar met wie hij pas samen is na de donkere periode waar hij doorheen moest.

Het afsluitende trio start met het korte Queen Anne, dat lijkt op iets van Gordon Lightfoot en laat de psychedelica achterwege. Het verhaal is voorbij, maar zoals Jurado zelf ontdekte: de innerlijke wereld is oneindig. We hopen dus stiekem toch op een vijftiende album van deze meesterlijke muzikant.

Op 9 april speelt Damien Jurado op het Little Waves festival.