Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy

Atlantic Records

Damien Rice heeft een nieuwe plaat en dat is een klein mirakel. Acht jaar is het geleden en niemand die dacht dat het ooit nog zou gebeuren. Maar nu is hij terug. Hij doet televisieoptredens en interviews en is weer op tournee. ‘My Favourite Faded Fantasy’ is het verwerkingsproces van Damien Rice in acht nummers, van wanhoop tot hoop.

Damien Rice leek zich te hebben teruggetrokken in zijn eigen wereldje, deed alleen nog waar hij nog zin in had en platen maken hoorde daar niet bij. Hij is jarenlang kwaad geweest. Kwaad op de wereld, kwaad op zichzelf en op zijn muziek. In een interview uit die periode (2010) dat we helaas niet meer terugvinden – zijn enige uit die periode – zegt hij dat hij cynisch en gefrustreerd was, dat hij zich als een slachtoffer voelde om alles wat hem overkomen was en zijn geluk niet meer zag. Met als dieptepunt: Lisa Hannigan die niet meer met hem wilde praten.

Wie Damien Rice wil begrijpen kan niet om Hannigan heen. Jarenlang werkten ze samen, trokken ze samen op tour en hadden ze een heftige knipperlichtrelatie. Maar die sprong af, definitief. Hannigan had een lijn getrokken onder Rice, maar de laatste bleef naar haar verlangen. Hij stuurde haar berichtjes en e-mails waar geen antwoord op kwam, moest langs haar manager om haar een boodschap te geven. Ze gingen beide verder, maar tegelijkertijd bleef hij hangen in het verleden. Op ‘My Favourite Fantasy’ wil Rice weergeven hoe slecht met hem ging, maar het ook hebben over het aankomende nieuwe hoofdstuk. De bladzijde is omgeslagen.

In de titeltrack klinkt Rice als een soort Jeff Buckley die hevig terugverlangt naar het verleden, naar hoe het had kunnen zijn met zijn grote liefde. Het is het begin van een plaat vol eerlijke songs die zo rauw, open en onverbloemd zijn dat je de pijn voelt die in het maakproces moet hebben gezeten.

Op ‘My Favourite Faded Fantasy’ staan enkel ballades. En ze zijn stevig aangedikt met strijkers, wat voor sommigen een afknapper zou kunnen betekenen. Maar in essentie gaat het om de teksten en om het gevoel dat je erbij krijgt. Damien Rice durft zeggen dat hij geen hol begrijpt van vrouwen en relaties en dat het soms moeilijk gaat in het leven. In It Takes A Lot To Know A Man klinkt het dan ook onverbloemd “It takes a lot to live/ to ask for help”. De tweede helft van dat nummer is geheel instrumentaal en zwelt aan van wat kale pianotoetsen naar een grootste finale. Is het absoluut nodig? Vast niet, maar het geeft wel een meerwaarde aan het nummer.

The Greatest Basterd en Colour Me In hakken er misschien wel het diepst in. The Greatest Basterd is helemaal uitgekleed, tekstueel hangt het aan elkaar van de retorische vragen. Heeft hij dan niets voor haar betekend? Was hij dan echt zo vreselijk? En wanneer we “Letting go is not the same as pushing someone else away” horen, kunnen we alleen maar terugdenken aan de historie met Lisa Hannigan. Colour Me In is muzikaal dramatischer aangekleed, maar geeft ook het gehele proces weer: het onderdrukken van de liefde, de teleurstelling, het afstand proberen nemen en het gevoel een stuk van jezelf te missen.

Naar het einde van de plaat toe lijkt het verwerkingsproces zijn werk te hebben gedaan. In The Box zegt Rice dat hij er over is en in Trusty And True blikt hij terug met meewarigheid en spijt, maar zonder zelfmedelijden en met zin in een nieuw begin. Long Long Way vat het geheel nog eens samen: “Long way down if you fall/ And it’s a long way back if you get lost”, klinkt het daar.

‘My Favourite Faded Fantasy’ is tegelijkertijd de moeilijkste en meest ambitieuze plaat die Damien Rice tot nu toe maakte. De ene zal het een pathetische plaat noemen, de andere doodeerlijk en pijnlijk. ‘My Favourite Faded Fantasy’ is de weg die Damien Rice de afgelopen jaren aflegde, van de pikzwarte afgrond naar het licht aan het einde van de tunnel. Hij is er nu, de studio voor de volgende plaat is al vastgelegd. Damien Rice is terug.