Damon Albarn - Dr Dee

Parlophone

Het dient gezegd, Damon Albarn is een baasje dat van verandering houdt. Na een succesvolle carrière als frontman van Blur stortte hij zich op het virtuele werk met Gorillaz. Maar ook dat bleef hem niet boeien. Zijn interesse in theater en film bracht hem naadloos tot het schrijven van soundtracks, en nu gaat hij nog een stap verder. Zijn jongste muziekvrucht ‘Dr Dee’ wordt immers enigszins pompeus gelanceerd als een heuse opera. Wel, wel, wel.

Eerst en vooral lijkt het onderscheid tussen soundtrack en operascore heel erg miniem: van een libretto is eigenlijk geen sprake en van uitgebreide cast die de verschillende verhaallijnen zouden kunnen vertolken is ook geen spoor. Verticaal klasseren die handel, zou de haastige lezer nu kunnen besluiten. En misschien doet hij dat ook.

Ten onrechte, zeer ten onrechte. Want ‘Dr Dee’ is best een erg genietbare soundtrack – eerder dan een opera, vinden wij – geworden. Niet dat er geen opera-achtige fragmenten tussen zitten. Luister maar naar het breed uitgewerkte en met een ware baritonstem gezongen A Man of England, het fraaie A Prayer of het bijna met contratenorstem gezongen Edward Kelley.

Ook de instrumenten zijn niet wat je rock-‘n-roll zou kunnen noemen: strijkers, orgel, enkele blazers en amper drums, geen pompende bas. Dat doet Coronation lichtelijk psychedelisch klinken. Amper drums, op 9 Point Star na en af en toe een klein percussietussendoortje.

Zit er dan niets poprockachtig in de plaat verstopt? Vrees niet, want The Moon Exalted is bijvoorbeeld pure Peter Gabriel. (En is die man ook geen fan van enige theatraliteit?)

Wat ‘Dr. Dee’ duidelijk maakt, is dat Damon Albarn een duidelijke meerwaardezoeker is die graag op muzikaal avontuur trekt. Zijn muziek is hybride en postmodern. Voor ons is ‘Dr Dee’ een boeiende ervaring die bij elke beluistering aan interesse wint. Tiens, dan toch een opera?