Dan Deacon - America

Domino Recordings

Electronicatovenaar, componist van filmmuziek, toondichter die de grenzen van hedendaags klassiek aftast: Dan Deacon is van vele muzikale markten thuis. Na zijn dancegericht debuut ‘Spiderman of the Rings’ en het meer op piano steunende ‘Bromst’ kom Deacon nu met een statement aanzetten in de vorm van ‘America’.

De artiest beweert zich pas voor het eerst Amerikaan te hebben gevoeld tijdens zijn eerste tournee door Europa, en dat gevoel werd verder aangewakkerd doordat hij vervolgens alle uithoeken van de VS aandeed. Deacons Amerika is er één met twee gezichten: allesverslindende industrie, hebzuchtig kapitalisme en eindeloze consumptie aan de ene kant, maar daartegenover ook kleine onafhankelijke kunstenaarscollectieven, de Occupybeweging en grenzeloze natuurpracht.

‘America’ is het muzikale kind van deze nieuwe inzichten, en ook hier keert diezelfde tweeledigheid terug. Guilford Avenue Brigde opent waanzinnig met pompende electronica en stormende drums, verpoost kabbelend rond het midden om dan weer razend op te laaien. In True Thrush en uitstekende single Lots horen we te midden van het geraas en gebral voor het eerst vocalen aanzetten, zij het bijna altijd zwaar vervormd.

Nog van hetzelfde allooi – we worden willekeurig herinnerd aan Add N to X, de Eno van Here Come the Warm Jets en verscheidene krautrockers – is Crash Jam, terwijl het gelaagde Prettyboy uitmondt in een popsymfonie waar Sufjan Stevens de neus niet voor zou ophalen.

De tweede helft van de plaat wordt gevormd door het USA-vierluik. De georchestreerde chaos van de eerste vijf nummers ruimt hier baan voor weids gearrangeerde soundscapes. Titels als Is a Monster, The Great American Desert, Rail en Manifest verraden die gemengde gevoelens die zijn vaderland bij de artiest opwekt, en ook de muziek zwalpt tussen neurotisch dwingend, euforisch à la Vangelis (dat koor in The Great American Desert!) en aan Morricone schatplichtig schilderachtig.

Terwijl sommige critici het over een jammerlijke hechting van twee op zichzelf verdienstelijke halve platen hebben, is die dichotomie ons inziens net noodzakelijk om Deacons ideeën de passende vorm te geven. Het geheel is niet altijd even vlot verteerbaar, maar bewijst mits volharding een erg knap werkstuk te zijn.

Dan Deacon brengt zijn naar het schijnt verpletterende liveshow op 22 september naar De Effenaar in Eindhoven. Meer info daarover vindt u hier.