Dan San - Domino

Jaune Orange

Een cd in een kartonnen hoesje heeft iets aards. Het zachte karton voelt warmer aan dan hard plastic, en als er dan ook nog eens een mooie coverfoto op prijkt en een mooi boekje bij zit, dan heb je al meteen zin om je onder te dompelen in de muziek. Met wisselende bevrediging, want lang niet alle nummers op Dan Sans 'Domino' kunnen ons even hard bekoren.

'Spits je toe op de muziek.' Die raad gaven we de jongens van Dan San mee na de beluistering van hun debuut 'Pillow', nu bijna twee jaar geleden. En zie, ze hebben geluisterd. Want hun instrumentarium is behoorlijk verrijkt ten opzichte van die eerste plaat. De band werd voor de gelegenheid zelfs uitgebreid met vier extra muzikanten. 

Ook opvallend in vergelijking met 'Pillow': ondanks de weelderige arrangementen is 'Domino' tekstueel een behoorlijk donkere plaat, zoals een Ardeens sparrenbos waardoor slechts af en toe een zonnestraal priemt. Als de teksten iets vertellen over het leven van dit zestal, dan maken wij ons een beetje zorgen. 

“We are lost in a dark room”, klinkt het in opener Moon en even verder in So Many Yards blikken we terug op een trieste jeugd waarin vriendschap zeldzaam was. Under A Sea Of Lies behandelt de gevolgen van liegen en in The End Of The Day Part II neemt een oude man afscheid van het leven (deel 1 staat op ‘Pillow’). We zouden nog een paar citaten kunnen geven, maar u hebt het beeld nu wel vast, zeker?

Muzikaal herinnert deze band aan Band of Horses, Kings Of Convenience en Midlake. Naar die laatsten wordt zelfs heel specifiek verwezen op het eind van The Shade, waarin de woorden “The Acts Of Man” als een mantra gezongen worden.

Zo aards als het doosje is, zo hemels is de zang. Die wordt bovendien nog verrijkt met piano, gitaar, koper, strijkers en hier en daar een vleugje harp.

En toch blijven de nummers niet altijd aan de ribben kleven. Oh ja, je veert recht bij toppers als The Shade, Question Marks, Heavy Mist en Tomorrow, maar af en toe tast je ook koortsig naar de skipknop. Bij het titelnummer bijvoorbeeld, dat om een duistere reden een vervelend "rapapa-deel" heeft van 37 seconden.

‘Domino’ is een mooie plaat van een band die langzaam groeit. Maar net zoals vorige keer willen we toch een tip geven: laat volgende keer de drie minste nummers van de plaat weg. Beter tien mooie, rijpe bessen in je mandje dat tien mooie en drie rotte.