D’Angelo - Black Messiah

RCA Records

Vijftien jaar lang liet D’Angelo ons wachten op een nieuw album. Bewogen tijden met drugsverslavingen, een gevangenisstraf en andere donkere perikelen. Maar plots kon het niet snel genoeg gaan. Nadat er geen veroordeling kwam in de zaak rond Michael Brown (een van de zwarte jongens die neergeschoten werd door de politie), werd 'Black Messiah' zonder al te veel poeha op de markt gegooid.

Zitten we hier dan met een politiek album? Volgens D’Angelo zelf verwijst de titel alvast niet naar een persoon en al zeker niet naar zichzelf. Het – en daarmee ook het hele album – is een ode aan duizenden leiders. Aan het collectief.  Een schreeuw om positiever leiderschap.

Maar 'Black Messiah' is vooral een walk down soul avenue. Zo analoog als het maar kan zijn. Geen plug-ins en ander computerwerk maar echte instrumenten opgenomen op kilometers tape. En de muzikanten die de instrumenten mogen bespelen, zijn niet van de minste! Q-Tip, Roy Hargrove, Kendra Foster, bassist Pino Palladino, drummer James Gadson en nog wat schoon volk.

Muzikaal heeft het album veel weg van een Zwitsers zakmes. Er zit wat vanalles op, waarbij enkele standaard toppers. En zoals je bij sommige stukken uit het mes eerst even moet nadenken voor je weet wat je er nu juist mee moet doen, is dat met 'Black Messiah' niet anders. Je vindt enkele easy schijven, die je zo teruggooien naar de tijd van 'Voodoo' en direct op de heupen werken. Het funky Betray My Heart bijvoorbeeld. Of het uiterst dansbare Back to the Future waar zelfs Prince met jaloerse blik naar kijkt. En uiteraard ook een powerballad, Another Love.

Maar voor andere songs moet je wat meer moeite doen. De funk zwiert hier en daar in alle richtingen, gepusht door de vocale escapades van D’Angelo en overenthousiast samplewerk van de band. The Charade is daar een mooi voorbeeld van. Maar na een keer of drie luisteren, raak je ook door die nummers overmeesterd.

En dat is zowat de samenvatting van het album. Bij het ene nummer grabbel je direct de dichtstbijzijnde persoon vast voor een stomende drie minuten tussen de lakens, bij een ander ga je beter hoofdwiegend in de zetel zitten met een glas stevige whisky. Maar hoe dan ook, we zijn blij dat D’Angelo terug is. Met een stevig album dat met een nodige portie zelfvertrouwen naast überplaat 'Voodoo' mag staan.

Op 7 maart speelt D'Angelo in de club van Vorst Nationaal.