Daniel Brandt - Eternal Something

Erased Tapes Records

De Erased Tapes-stal blijft maar talent recruteren. Zelden hoorden we een dergeljk overtuigend debuut als dat van Daniel Brandt waarmee hij het elektro-akoestische trio Brandt Brauer Frick helemaal achter zich laat.

De acht minuten durende binnenkomer Chaparall Mesa klinkt al meteen ambitieus met schijnbaar losse fragmenten ambient en elektronica die wellustig tegen elkaar botsen. Gedurfd, gelaagd en vooral erg geslaagd. De koe wordt meteen bij de horens gevat en overweldigt de luisteraar met een gaandeweg sluw opbouwende motherfucker van een driftige, hypnotiserende drive. De combinatie van authentieke instrumenten (drums, bas) met elektronica klinkt geweldig. Halfweg krijgen we zelfs even een uitstapje naar weirde drum'n'bass.

Daarmee is meteen ook duidelijk dat Brandt komaf maakt met heersende conventies qua sound en structuur. Het opzet en de opbouw van het album werden mee bepaald door labeleigenaar Robert Raths, die een sterk bepalende invloed had. Dat maakt ook dat de tracks mooi in elkaar overvloeien zodat je als luisteraar helemaal in een muzikale trip zit.

FSG pikt de draad op waar Brandt hem na Chaparall Mesa achterliet. Ook hier merk je de stampende beat op met daarrond prikkelende elektronicageluiden geweven. Die leiden een meer ambient motief in waarna er trombonegeluiden opduiken waarmee Brandt het beste van twee werelden (akoestisch en elektronisch) met elkaar versmelt. 

Weinig is er overgebleven van het idee om een album met enkel cimbalen te maken. 'Eternal Something' is enorm gevarieerd. Tijdens The White Of The Eye valt het pianothema op een bedje van plagerige drumbeats op. Daarmee begeeft Brandt zich richting terrein waar ook Thom Yorke (Atoms For Peace, Radiohead) zich al eens ophoudt.

Misschien is het meest interessante nummer op 'Eternal Something' Turn Over, een minimalistische track die zijn naam meer dan waarmaakt. Eerst klinkt het tweedelige nummer nog luchtig en kaal, maar de manier waarop meerdere thema's in elkaar gevlochten worden, is clever. Het duurt niet lang vooraleer de kolkende beats en dolgedraaide elektronica elkaar weer vinden.

Kale Me is de lange, maar uiterst spannende voorbode van de heerlijke titeltrack Eternal Something. Brandt beseft ook dat hij soms net iets te veel uit hetzelfde vaatje van beats en electronics plukt en plaatst daar een wat experimenteler nummer als Casa Fiesta tegenover. Dat klinkt wat meer laidback en teert vooral op prikkelende percussie. Afsluiter On The Move brengt een (gebroken?) piano in stelling evenals een trombone en besluit zo een fascinerende, muzikale trip.

'Eternal Something' is een mooi aan elkaar gelast geheel. Alleen zou je kunnen opmerken dat de klemtoon haast uitsluitend ligt op de experimentele ambient en elektronica van Frick en veel minder op de emotionele impact. De muziek is een prikkelende klankband, die slaagt in zijn ambitie, maar soms vergeet dat er veel meer is dan de postmoderne mechaniek van beats en elektronica.