Daniel Norgren - Wooh Dang

Superpuma Records

Zijn wij de enigen die elke keer weer aan Daar Gaat Ze van Clouseau moeten denken als we The Flow horen van Daniel Norgren? Maar laat dat de pret niet bederven.

Er zijn zo van die concerten die je graag opnieuw en opnieuw beleeft. Dat van Daniel Norgren in De Roma in 2016 was er zo één. We maakten bij thuiskomst prompt een afspeellijstje op Spotify met de setlist van die avond. De energie van het live spelen zit er wel niet in, maar die sfeer roepen we wel op in ons hoofd. En binnenkort staat hij er weer!

Ondertussen zijn we drie jaar verder en is er eindelijk een opvolger voor ‘The Green Stone’, het album uit 2015. ‘Wooh Dang’ heet de plaat en de tien songs werden door Norgren zoals gewoonlijk geschreven in zijn door bossen omringde huis in het westen van Zweden. De opnames gebeurden in een negentiendeëeuwse textielfabriek en daarbij werd gebruik gemaakt van analoge tapes.

Net als First Aid Kit put Norgren eerder uit de Noord-Amerikaanse traditie dan uit die van eigen land. Dat is geen gimmick. Norgren groeide op met Steve Earle, Lucinda Williams en Bob Dylan en zijn verwijzingen naar films met John Wayne, treinen en desolate motels langs stoffige highways komen dan ook als vanzelf.

Bij het opzetten van de plaat lijkt het een beetje alsof je de bandbreedte van je radio afgaat met zo’n ouderwetse draaiknop. Eerst hoor je wat gefluit (en niet alleen van de vogeltjes in de bomen naast de weg) en na de experimentele opener Blue Sky Moon lijk je af te stemmen op één of andere Amerikaanse radiozender. Een tedere pianotoets wordt beroerd, wat voorzichtige percussie verjaagt een vervelende mug en dan weerklinkt die typische, nasale, wat ruwe stem van Norgren in The Flow, meteen één van de hoogtepunten van de plaat, al moeten we tijdens het fluiten telkens dus weer denken aan die Vlaamse klassieker van Koen Wauters en de zijnen.

Beetje jammer, maar de jankende gitaar verjaagt die gedachte snel van tussen onze oren en als we even later in één of andere bar in Louisiana lijken gearriveerd met het ruwe, bluesy Dandelion Times zitten we meteen in andere sferen. Dat zal het komende half uur nog een paar keer gebeuren want Norgren is een meester van het contrast.

The Power is zo’n typische Norgren-song waarin de man de eigen ziel fileert en tegelijk troost biedt. Je zietde man en zijn muzikanten zo in die stoffige fabriek rond een microfoon staan en elkaar muzikaal omhelzen, terwijl Smokey Robinson goedkeurend toekijkt vanop zijn kruk bij de bar.

Rolling Rolling Rolling en Let Love Rule kregen een flinke scheut soul en staan zo in fel contrast met So Glad waarin enkel wat vervormde snaren en een piano de stem van Norgren omringen. “I never been so glad I could cry”, kweelt Norgren; een zin die hem perfect typeert.

In The Day That’s Just Begun verklaart hij zijn liefde bij het kampvuur en hij bevochtigt alvast de lippen… om de mondharmonica te bespelen. En even later nippen de geliefden van een tropische cocktail ergens aan de Mexicaanse kust. De zogenaamde titeltrack is niet meer dan een outro wat het totaal aan echte songs maar op acht brengt, maar dat is genoeg om te betoveren en ons hart weer te heroveren. Afspraak op 21 mei in De Roma?